സാക്ഷരതാ ക്ലാസ്സ്

മണ്മറഞ്ഞ ശ്രീ. ഇ. കെ. നായനാരുടെ കാലത്ത് നടപ്പിലായ ആദ്യത്തെ സമ്പൂര്‍ണ്ണ സാക്ഷരതാ യഞ്ജ പദ്ധതിയില്‍ എനിക്കും ചെറുതായിട്ട് ഭാഗഭാക്കാവാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ആ പദ്ധതി വെറും 5 ശത്മാനം മാത്രമേ ഫലം കണ്ടുള്ളൂവെന്ന് ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞാലും, ആ ഒരു 5 ശതമാനം പോലും മഹത്തരം എന്നേ ഞാന്‍ പറയൂ. ആ പദ്ധതിയുടെ ഭാഗങ്ങളായിരുന്ന സര്‍ക്കാര്‍, ഉദ്ദ്യോഗസ്ഥ, രാഷ്രീയ വൃത്തങ്ങളെ മാറ്റിനിറുത്തിയാല്‍‍ ആത്മാര്‍ത്ഥത മാത്രം കൈമുതലാക്കിയ ഒരു കൂട്ടം ഇന്‍സ്ട്രക്ടര്‍മാര്‍, അവരായിരുന്നു ആ പദ്ധതിയുടെ അടിത്തറ... പിന്നെ പ്രായമായെങ്കിലും എഴുതാനും വായിക്കാനും പഠിക്കണം എന്ന് മനസ്സിലുറപ്പിച്ച ‘വിദ്യാര്‍ത്ഥിനീ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളും’. അന്തിയാവുന്നത് വരേയും അന്നത്തിന് വക തേടി അദ്ധ്വാനിച്ച്, ക്ഷീണം പോലും വക വെക്കാതെ, അറിവിന്‍റെ ഒരു കണികയെങ്കിലും നുകരാന്‍ കൊതിച്ചെത്തിയിരുന്ന അവരോടുള്ള ബഹുമാനം ഇന്നും മനസ്സില്‍ നിറഞ്ഞ് തന്നെ നില്‍ക്കുന്നു. മറ്റുള്ളവരുടെ പ്രേരണ എത്ര തന്നെയുണ്ടായാലും സ്വന്തം ഇച്ഛാശക്തി, അതൊന്നില്ലെങ്കില്‍ ആരുടെ പ്രേരണയ്ക്കും ഫലമില്ലല്ലോ.

പഠന ക്ലാസ്സുകളുടെ നിലവാരവും പുരോഗതിയും അന്വേഷിച്ച് റിപ്പോര്‍ട്ട് നല്‍കുക എന്നൊരു ചുമതല കൂടി എന്നില്‍ നിക്ഷിപ്തമായിരുന്നു. പഞ്ചായത്തിലെ മുക്കിലും മൂലയിലും എന്‍റെ സൈക്കിളും ചവിട്ടി ഞാനെത്തിയിരുന്നു. ഞങ്ങളുടെ ‘വിദ്യാര്‍ത്ഥികളായ’ വയോജനങ്ങളുടെ പെരുമാറ്റം വളരെ രസകരമായിരുന്നു. ബീഡി വലിച്ചു കൊണ്ട് നടക്കുന്ന വന്ദ്യവയോധികര്‍ ഞങ്ങളെ കാണുമ്പോഴേക്കും അത് വലിച്ചെറിയുന്ന കാഴ്ച, പിന്നെ ഒത്തിരി മദ്യപാന്മാര്‍ അതെല്ലാം വെടിഞ്ഞു ‘നല്ല കുട്ടികള്‍‘ ആയി... അതിനെല്ലാം പുറമേ എവിടെ വെച്ചു കണ്ടാലും സ്നേഹത്തോടെ മോനേ എന്നുള്ള വിളി, അതൊക്കെ മനം നിറയ്ക്കുന്ന അനുഭവങ്ങള്‍ തന്നെയായിരുന്നു.

വായിച്ചറിഞ്ഞ അറിവുകള്‍ ഞങ്ങള്‍ അങ്ങോട്ട് പകരുമ്പോള്‍, അവര്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് മുന്നില്‍ തുറന്ന് വെച്ചത് അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞ അറിവുകളുടെ ഭാണ്ഢങ്ങളായിരുന്നു... അതില്‍ നിന്നും ഞങ്ങള്‍ക്ക് പഠിക്കാന്‍ ഒത്തിരിയുണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ ഒരോ നേട്ടവും ഞങ്ങള്‍ക്ക് അഭിമാനാര്‍ഹമായ നിമിഷങ്ങളായിരുന്നു. ഒരു സമാപന ക്യാമ്പിന്‍റെ ഉത്ഘാടനം നിര്‍വഹിച്ചത്, ഞങ്ങള്‍ ആദ്യക്ഷരങ്ങള്‍ എഴുതിപഠിപ്പിച്ച ഒരു അപ്പാപ്പനായിരുന്നു. ഇന്നും സ്റ്റേജില്‍ കയറിയാല്‍ പതറുന്ന ഞാന്‍, ആ അപ്പാപ്പന്‍റെ അഭിമാനത്തോടേയുള്ള പ്രസംഗം ഓര്‍ത്തുപോവാറുണ്ട്. പലരും കളിയാക്കിയിരുന്നു ‘ഈ കുഴിയിലേക്ക് കാലും നീട്ടിയിരിക്കുന്നവരെ എഴുത്തും വായനയും പഠിപ്പിച്ചിട്ടെന്തിനാ’ എന്ന്. സ്വന്തം മക്കളുടെ കത്തുകള്‍ വായിക്കുമ്പോള്‍, അവര്‍ക്ക് രണ്ട് വരി സ്വന്തം കൈപ്പടയിലെഴുതുമ്പോള്‍ അവര്‍ അനുഭവിച്ചിരുന്ന ആനന്ദം, അത് മാത്രം മതിയായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍ക്ക് നിര്‍വൃതി കൊള്ളാന്‍.

രസകരമായ പല സംഭവങ്ങളും പഠന കേന്ദ്രങ്ങളില്‍ നടന്നിരുന്നു.

ഒരിക്കല്‍ പഞ്ചായത്ത് എക്സിക്യൂട്ടീവ് ഓഫീസറും ഞാനും ചേര്‍ന്ന് ഒരു പഠന കേന്ദ്രം സന്ദര്‍ശിക്കാന്‍ പോയി. ഒരു വീടിന്‍റെ കയ്യാലയിലായിരുന്നു ക്ലാസ്സ് നടത്തിയിരുന്നത്. മുസ്ലീം ‘വിദ്യാര്‍ത്ഥിനികള്‍‘ മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന ഒരു ക്ലാസ്സായിരുന്നു അത്. ഞങ്ങള്‍ ചെന്ന് കയറിയ പാടേ എല്ലാവരും തട്ടമൊക്കെ ശരിയാക്കി എഴുന്നേറ്റു നിന്നു. പൊതുവേ നാണംകുണുങ്ങിയായ എക്സിക്യൂട്ടീവ് ഓഫീസര്‍ക്ക് ഒന്നും കൂടെ നാണം കൂടി. അദ്ദേഹം വാതിലില്‍ ചാരി നിന്നു എല്ലാവരോടും വിവരങ്ങള്‍ തിരക്കി.

ഒരോരുത്തരെയായി പരിചയപെടുന്നു. എല്ലാവരും നാണത്തില്‍ മുങ്ങി നീരാടി, ചിലരൊക്കെ തട്ടം കൊണ്ടും സാരി കൊണ്ടും മുഖം മറച്ചാണ് മറുപടി പറയുന്നത്. പക്ഷേ, എല്ലാവരും തികട്ടി വരുന്ന ഒരു ചിരി അടക്കി പിടിച്ചാണ് നില്പെന്ന കാര്യം എന്‍റെ ശ്രദ്ധയില്‍ പെട്ടു. കാര്യം ഒന്നും മനസ്സിലാവുന്നില്ല... ഇവരിനി എന്നെ നോക്കിയാണോ, എനിക്കും വന്നു തുടങ്ങി ഇത്തിരീശ്ശെ നാണം.

അപ്പോഴാണ് ‘ക്ലാസ്സ് ടീച്ചര്‍‘ ഇന്ദു ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചത്..., ‘ആമിനുത്ത’യെ കാണുന്നില്ലല്ലോ!

‘ഇന്ന് വന്നിരുന്നതാണ്, നിങ്ങള്‍ വരുമ്പോഴും ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നു’ ഇന്ദു പറഞ്ഞു.

ഇതോടെ ക്ലാസ്സിലെ അടക്കി പിടിച്ച ചിരികള്‍ ഒന്നു കൂടെ ഉച്ചത്തിലായി.

അപ്പോഴാണ് ‘ഞാനിബടെ ഇണ്ട് മോളേ’ എന്നൊരു ശബ്ദം എക്സിക്യൂട്ടീവ് ഓഫീസര്‍ ചാരി നിന്നിരുന്ന വാതിലിന്‍റെ പിറകില്‍ നിന്നും കേട്ടത്. നാണത്താലോ, അതോ ആപ്പീസറെ കണ്ട വെപ്രാളത്താലോ‍, ഞങ്ങള്‍ ചെന്ന പാടെ ചാടിക്കയറി വാതിലിന് പിറകിലൊളിച്ചതായിരുന്നു ആമിനുത്ത. ആമിനുത്ത മറഞ്ഞ് നിന്ന വാതില്‍ പൊളിയില്‍ അത്യാവശ്യം തടിയുണ്ടായിരുന്ന എക്സിക്യൂട്ടീവ് ഓഫീസര്‍ ചാരി നിന്നതായിരുന്നു മറ്റ് ‘വിദ്യാര്‍ത്ഥിനികളെ’ ചിരിപ്പിച്ചതിന്‍റെ രഹസ്യം.

ഒരു ചമ്മിയ ചിരിയോടെ ആമിനുത്ത വാതിലിന് പിറകില്‍ നിന്നും പുറത്തേക്ക് വന്നു.

പിന്നെ അവിടെയൊരു കൂട്ടച്ചിരിയുയര്‍ന്നു.