ഒരു വീഴ്ചയും ആദ്യത്തെ അഭിനന്ദനവും!

പോക്കുവെയില്‍ ഓണ്‍ ദ വേയിലാണ്... സന്ധ്യ, അവളും ഒരുങ്ങി നില്പാണ്. ഈ ദിനകരനൊന്ന് പോയിട്ട് വേണം അവള്‍ക്കിങ്ങോട്ട് വരാന്‍. വല്ലിമ്മയും അമ്മിണിയമ്മയും വര്‍ത്താനം പറച്ചിലില്‍ മുഴുകിയിരിക്കുന്നു.

...ഡിം... ഡിം...

പെട്ടെന്നാണ് കണ്ടക്ടര്‍ ഡബിള്‍ ബെല്ലടിച്ചത്.

‘...ഇന്‍റള്ളോ...’

ഒരലര്‍ച്ചയായിരുന്നു പിന്നെ.

* * * *

‘എന്താ... എന്താ പറ്റീത്...’ ഓടിക്കൂടിയവര്‍ ചോദിച്ചു.

‘...പടിഞ്ഞാറേ കോലായീലിട്ടിരിക്കണ കട്ടിന്മ്മേ നിന്ന് കളിച്ചേര്‍ന്നതാ... പിന്നെ വീഴണതാ കണ്ടത്...’ അമ്മിണിയമ്മ പറഞ്ഞു.

സംഗതി അതു തന്നെയായിരുന്നു... പടിഞ്ഞാറേ വരാന്തയില്‍ ഇട്ടിരുന്ന കട്ടിലിലില്‍ കയറ്റിയിട്ടിരുന്ന ടീപ്പോയില്‍ ചുമ്മാ കയറിയതാ, വീഴാനൊന്നും അപ്പോള്‍ എനിക്ക് ഉദ്ദേശമുണ്ടായിരുന്നില്ല. ടീപ്പോയില്‍ കയറി നിന്നപ്പോഴാണ് മോളില്‍ തെണ്ട്യയോട് ചേര്‍ത്ത് കെട്ടിയിരിക്കുന്ന അയല്‍ കണ്ടത്... എന്നാ പിന്നെ ബി.കെ.റ്റി. ബസ്സിലെ കണ്ടക്ടര്‍ ചേട്ടന്‍ കയറുപിടിച്ച് ബെല്ലടിക്കുന്നത് പോലെ ഒരു ബെല്ലാവട്ടെ എന്നു കരുതി “ഡിം...ഡിം...’ ഡബിള്‍ ബെല്ല് കൊടുത്തു. അയലിനറിയുമോ ‘കണ്ടക്ടറുടെ‘ വേദന... അയലു പൊട്ടി, അയലിനോടൊപ്പം ഞാനും ലാന്‍ഡ് ചെയ്തു. ലാന്‍ഡ് ചെയ്യുന്ന ഗ്യാപ്പില്‍ വരാന്തക്കിട്ട് ഇടത് മുട്ടുകൈ കൊണ്ട് ഞാനൊന്ന് ‘ചാര്‍ജ്ജ്’ ചെയ്തു.

‘കയ്യിന്‍റെ മുട്ട് നീരു വന്ന് വീര്‍ക്കുന്നുണ്ട്... ഡോക്ടറുടെ അടുത്ത് കൊണ്ടാവാം...’ അയല്‍ക്കാര്‍ അഭിപ്രായപ്പെട്ടു.

‘ഡോക്ടറോട് വേദനാക്കര്തെന്ന് പറേണംട്ടാ...’ വല്ലിപ്പാടെ മടിയില്‍ കിടന്ന് ഞാന്‍ കരഞ്ഞു.

‘ഇല്ല... വേദനാക്കുല്ല...’ തൊണ്ടയിടറി കൊണ്ട് വല്ലിപ്പ സമാധാനിപ്പിച്ചു.

വല്ലിമ്മയും ചില അയല്‍വാസികളും ചേര്‍ന്നെന്നെ (വല്ലിപ്പ നടക്കാന്‍ വയ്യാത്ത അവസ്ഥയിലായിരുന്നു) ഡോക്ടറുടെ അടുത്തെത്തിച്ചു.

‘ഇന്‍റെ മോനെ വേദനപ്പിക്കരുത്ട്ടാ...’ ഇറങ്ങുമ്പോല്‍ വല്ലിപ്പ കൂടെ വരുന്നവരെ ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചു.

എന്ത് അസുഖമായി ചെന്നാലും ആദ്യം തന്നെ, ശരീരത്തിനെ ഇരുത്താന്‍ സഹായിക്കുന്ന ഭാഗത്ത് ഒരു ‘ഇഞ്ചിറ്റ്’ (ഇഞ്ജക്ഷന്‍) കൊടുത്ത് ചികിത്സ ആരംഭിക്കുന്ന ഡോക്ടടുടെ അടുത്തെത്തി.

‘എല്ല് പൊട്ടിയിട്ടുണ്ട്, അതും ജോയന്‍റിലാണ് പൊട്ട്...’ ഡോക്ടര്‍ പറഞ്ഞു.

ഡോക്ടര്‍ വിളിച്ചതനുസരിച്ച്, കവലയില്‍ സംസാരിച്ച് നിന്നിരുന്ന രണ്ട് മൂന്നു പേരുകൂടെ അവിടെ വന്നു ചേര്‍ന്നു... പിന്നെ എന്‍റെ കയ്യിന്മേല്‍ നടന്നത് അഞ്ഞൂര്‍ പള്ളിയില്‍ കണ്ടിട്ടുള്ളത് പോലത്തെ ഒരു വടംവലിയായിരുന്നു. നാലഞ്ചു പേര്‍ രണ്ട് ഭാഗത്ത് നിന്ന് എന്‍റെ കൈ വലിക്കുകയായിരുന്നു... അക്കാലത്ത് നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന എല്ലാ നക്ഷത്രങ്ങളും ഞാന്‍ നിമിഷങ്ങള്‍ കൊണ്ട് എണ്ണിത്തീര്‍ത്തു. എന്‍റെ അന്നത്തെ കരച്ചിലിനെ പറ്റി പറയുകയാണെങ്കില്‍ നല്ല സൊയമ്പന്‍ കരച്ചിലായിരുന്നു... വടംവലിയുടെ ഫലപ്രഖ്യാപനത്തിനൊന്നും കാത്ത് നില്‍ക്കാതെ എന്‍റെ ബോധം എങ്ങോട്ടോ പോയ്മറഞ്ഞു.

പിന്നീട് ബോധം വരുമ്പോള്‍, എന്‍റെ കയ്യില്‍ വെളുത്ത തുണി കൊണ്ട് നല്ലൊരു കെട്ടൊക്കെ കെട്ടി, അതിന്‍റെ മോളില്‍ വെള്ള കുമ്മായം തേച്ചു പിടിപ്പിക്കുകയായിരുന്നു ഡോക്ടര്‍.

മരുന്നുകള്‍ കുറിച്ച് തന്നതിന്‍റെ കൂടെ പിന്നീട് ചെല്ലേണ്ട ദിവസവും പറഞ്ഞതിന് ശേഷം ഡോക്ടര് ഒരു പ്രഖ്യാപനവും കൂടെ നടത്തി...

‘ദിവസവും ഒരു കോഴിമുട്ടയും, ഒരു ഗ്ലാസ്സ് പാലും, ഒരു നേന്ത്രപ്പഴവും കഴിക്കണം...’

കയ്യൊന്ന് ഒടിഞ്ഞാലെന്താ...!

‘എല്ലാരും കൂടെ എന്നെ കൊറേ വേദനാക്കി...’ തിരിച്ച് വീട്ടിലെത്തിയപ്പോള്‍ വല്ലിപ്പാട് ഞാന്‍ പരാതി പറഞ്ഞു.

‘സാരെല്ല മോനേ...’ വല്ലിപ്പ വീണ്ടും ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

പിറ്റേ ദിവസം മുതല്‍ ഒരു ഗ്ലാസ്സ് പാല്‍, ഒരു മുട്ട, ഒരു നേന്ത്രപ്പഴം ഇത്യാദി വഹകള്‍ ദിവസം പ്രതി അകത്താക്കി കൊണ്ടിരുന്നു... ഇതോടൊപ്പം തന്നെ എന്നെ ഏറ്റവും സന്തോഷിപ്പിക്കുന്ന, എന്‍റെ കയ്യിന്മേല്‍ നടന്ന ‘വടംവലി‘യുടെ വേദനയെ പാടെ മറക്കാന്‍ സഹായിക്കുന്ന ഒരു തീരുമാനവും കൂടെ എടുത്തു വല്ലിപ്പ.

‘ഇനി ഇത് ശര്യായിട്ട് ഇസ്കൂളില്‍ പോയാ മതി...’ വല്ലിപ്പ തീരുമാനം അറിയിച്ചു.

ഹൌവ്... ഹൌവു... ഇതില്‍ പരം സുഖമെന്ത് കിട്ടും ഒരു കയ്യൊടിഞ്ഞാല്‍...

ബാന്‍ഡേജ് വെട്ടലും വിശ്രമവും എല്ലാം കഴിഞ്ഞു... ഇത്തിരി വളവ് ബാക്കി നിന്നെങ്കിലും കൈ ഭേദമായി... വീണ്ടും സ്കൂളിലേക്ക്. അന്ന് മൂന്നാം ക്ലാസ്സിലാണ് പഠിച്ചിരുന്നത്. ഫാത്തിമ എന്ന പേരുള്ള ടീച്ചറായിരുന്നു ക്ലാസ്സ് ടീച്ചര്‍.

കൈ ഒടിഞ്ഞ്, രണ്ട് മാസം കഴിഞ്ഞ് ചെന്ന എന്നോട് ടീച്ചര്‍ നല്ല സ്നേഹവും സഹതാപവും കാണിച്ചു. വിവരങ്ങളൊക്കെ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. അന്നത്തെ ആദ്യ പിരീഡില്‍ കണക്കായിരുന്നു വിഷയം. ബോര്‍ഡില്‍ മൂന്നു പ്രശ്നങ്ങള്‍ എഴുതിയിട്ട് എല്ലാവരോടും ഉത്തരമെഴുതാന്‍ പറഞ്ഞ ടീച്ചര്‍ എന്നോട് പറഞ്ഞു...

‘രണ്ട് മാസം കഴിഞ്ഞ് വന്നതല്ലേ... എന്നാലും ഒന്ന് വെറുതെ ശ്രമിച്ച് നോക്കൂ...’

ടീച്ചര്‍ പറഞ്ഞതനുസരിച്ച് ഞാന്‍ ചുമ്മാ ശ്രമിച്ച് നോക്കി... ഉത്തരമെഴുതി, സ്ലേറ്റ് ടീച്ചര്‍ക്ക് കൊടുത്തു.

അതിശയം!
അത്ഭുതം!
മറിമായം!

ടീച്ചറുടെ മുഖത്ത് ഭയങ്കര സന്തോഷം... അവര്‍ക്ക് ആഹ്ലാദം അടക്കി വെക്കാനാവുന്നില്ല... സ്ലേറ്റും പൊക്കി പിടിച്ച് അവര്‍ എല്ലാവര്‍ക്കും കാണിക്കുന്നു, അപ്പോള്‍ ഞാനും കണ്ടു എന്‍റെ മൂന്നുത്തരങ്ങള്‍ക്കും നേരെ ‘ശരി’ മാര്‍ക്ക് കിടക്കുന്നു... എന്‍റെ കണ്ണും തള്ളിപ്പോയി!

അപ്പുറത്തെ ക്ലാസ്സിലെ ടീച്ചര്‍മാരെ വിളിച്ച് ഫാത്തിമ ടീച്ചര്‍ എന്‍റെ സ്ലേറ്റ് കാണിച്ചു കൊടുത്ത് ഉറക്കെ പറയുന്നു...

‘രണ്ട് മാസം ക്ലാസ്സില്‍ വരാത്ത കുട്ടിയാണ്... എന്നിട്ടും കണ്ടോ, മൂന്നിനും ശരിയുത്തരം എഴുതിയിരിക്കുന്നു, വേറെ ആരും മൂന്നുത്തരങ്ങളും ശരിയാക്കിയിട്ടില്ല...’
‍
ഞാന്‍ അഭിമാനത്തൊടെ ആ അഭിനന്ദനം കേട്ടു നിന്നു... ടീച്ചര്‍ പിന്നേയും എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ആഹ്ലാദം നിറഞ്ഞ മുഖത്തോടെ...

എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യമായി ലഭിച്ച അഭിനന്ദനമായിരുന്നു അത്... ഇന്നും മധുരിക്കുന്ന ഓര്‍മ്മ... ഫാത്തിമ ടീച്ചറുടെ ആ തിളങ്ങുന്ന മുഖം ഇന്നും എന്‍റെ മനസ്സിലുണ്ട്.

* * * *
ആരോ അന്ന് കണ്ണ് വെച്ചെന്ന് തോന്നുന്നു... പിന്നീടങ്ങിനെ ഒരനുഭവം (അഭിനന്ദനം കിട്ടല്‍) ഉണ്ടായിട്ടില്ല... :)