വിവാഹദിനത്തിന്‍റെ ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പുകള്‍...

ജനുവരി പതിമൂന്നിന്‍റെ ഇളംകുളിരുള്ള പ്രഭാതം...!

സൂര്യന്‍ ഉയര്‍ന്നു പൊങ്ങിയിട്ടേയുള്ളൂ...

‘ഇതു മതി...’ ക്യാമറാമാന്‍റെ വാക്കുകള്‍ കേട്ട് അയാള്‍ക്ക് സമാധാനമായി. നേരം കുറേയായി അയാളുടെ നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ക്കനുസരിച്ച് നടക്കുകയും നില്‍ക്കുകയും മുഖമുയര്‍ത്തുകയും തിരിക്കുകയും ചിരിക്കുകയുമൊക്കെ ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട്.

ദിവസങ്ങളോളമായി ശരിക്കൊന്നുറങ്ങിയിട്ട്... കാര്യങ്ങളെല്ലാം നോക്കി നടത്താന്‍ ഉപ്പയും അഞ്ച് അനിയന്മാരും പിന്നെ പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരും കുടുംബക്കാരുമുണ്ട്. എങ്കിലും സ്വന്തം ടെന്‍ഷന്‍ അവനവന്‍ തന്നെ ചുമന്നല്ലേ തീരൂ. ഇന്നത്തേക്കൂടെ കഴിഞ്ഞാല്‍ സുഖമായിട്ടുറങ്ങാം എന്ന ചിന്ത മനസ്സിലാക്കിയ കൂട്ടുകാരന്‍ ‘ഇനിയാണ് മോനേ... ശരിക്കും ഉറക്കമില്ലാത്ത രാത്രികള്‍ വരാന്‍ പോണത്’ എന്ന് പറഞ്ഞ് തോട്ടിയിട്ടു.

ജീവിതം മുഴുവന്‍ ഒന്നിച്ച് പങ്കിടുവാനായി ഒട്ടും പരിചയമില്ലാതിരുന്ന ഒരു വ്യക്തിത്വം കടന്നു വരുന്നു, സങ്കല്പങ്ങളില്‍ നിന്നും യാഥാര്‍ത്ഥ്യത്തിലേക്കുള്ള വഴിത്തിരിവ്. ആകാംക്ഷയും ജിജ്ഞാസയും ആശങ്കകളും നിറഞ്ഞ് നില്‍ക്കുന്നു... എങ്കിലും കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു ദിവസങ്ങളില്‍ ഫോണ്‍സംസാരം വഴിയുണ്ടായ മാനസീകമായ അടുപ്പം ഇവയെ എല്ലാം ഒരു പരിധിവരെ തടഞ്ഞു നിറുത്തുന്നുണ്ട്.

കുടുംബക്കാരും അയല്‍ക്കാരും നേരത്തേ തന്നെ എത്തിതുടങ്ങിയിരുന്നു... കിഴക്ക് ഭാഗത്തുള്ള മുന്‍വശത്തെ പന്തലില്‍ ആണുങ്ങള്‍ക്കും പടിഞ്ഞാറു ഭാഗത്തുള്ള പിന്‍വശത്തെ പന്തലില്‍ സ്ത്രീകള്‍ക്കും ഇരിപ്പിടമൊരുക്കിയിരുന്നു. എല്ലാവരേയും പരിചയപ്പെടുന്ന, സ്വീകരിക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു അയാള്‍... അതെ, അന്നയാളുടെ ദിവസമായിരുന്നു, അയാളാണന്നത്തെ ഹീറോ... അന്നെല്ലാവരാലും ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടുന്ന വ്യക്തി അയാളാണ്. തിരക്കിനിടയിലും എല്ലാവരേയും ഒരു പോലെ ഗൌനിക്കാന്‍ പരമാവധി ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായാള്‍... അറിയാതെയെങ്കിലും ഒരാളെ വിട്ടുപോയാല്‍ അതു മതി പിണക്കങ്ങള്‍ക്കും പരിഭവങ്ങള്‍ക്കും തുടക്കമി‌ടാന്‍.

അകന്ന് കിടക്കുന്ന, അപൂര്‍വ്വമായി മാത്രം കണ്ടിട്ടുള്ള അല്ലെങ്കില്‍ ഒരിക്കലും കാണാത്ത ബന്ധുമിത്രാദികളെ കാണാനുള്ള ഒരവസം കൂടെയായിരുന്നു അത്. സാഹചര്യങ്ങളും തെറ്റിദ്ധരണകളും അകറ്റി നിറുത്തിയ അടുത്ത ബന്ധുക്കളും പിണക്കങ്ങള്‍ മറന്ന് എത്തിച്ചേര്‍ന്നിരുന്നു. എങ്കിലും ആ ചടങ്ങില്‍ എല്ലാവിധ അവകാശങ്ങളോടും കൂടി നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കേണ്ട, വിഷമഘട്ടങ്ങളിലെല്ലാം കൂടെ നിന്ന ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടവര്‍ വളരെ ചെറിയ ഒരു തെറ്റിദ്ധാരണയുടെ പേരില്‍ അകന്ന് നിന്നപ്പോള്‍ അത് വല്ലാത്തൊരു വിധിവൈപരീതമായി അയാള്‍ക്ക് തോന്നി.
അതിഥികള്‍, ഒരുവിധമെല്ലാവരും എത്തിച്ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്നു... പരമാവധി ആര്‍ഭാടങ്ങളും ചിലവും കുറച്ച് കാര്യങ്ങള്‍ നടത്തണം എന്നതാണ് ആഗ്രഹമെങ്കിലും പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ താല്‍പര്യങ്ങളും സ്നേഹപൂര്‍വ്വം പരിഗണിക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു അയാള്‍ക്ക്.

നിക്കാഹിന് പെണ്‍വീട്ടില്‍ നിന്ന് പങ്കെടുക്കേണ്ടവരും എത്തിച്ചേര്‍ന്നു കഴിഞ്ഞു... ഉപ്പ, ഉമ്മ... പിന്നെ എല്ലാവരുടേയും അനുഗ്രഹാശിസുകള്‍ വാങ്ങി അയാള്‍ ചടങ്ങിനായ് പന്തലില്‍ തയ്യാറാക്കിയിട്ടുള്ള സ്റ്റേജിലേക്ക് കയറി... കൂടെ കാരണവന്മാരും പുരോഹിതന്മാരും

‘പരമകാരുണികനും കരുണാനിധിയുമായ അള്ളാഹുവിന്‍റെ നാമത്തില്‍ ആരംഭിക്കുന്നു’ മുഖ്യ പുരോഹിതന്‍ ചടങ്ങുകള്‍ക്ക് തുടക്കം കുറിച്ചു.

അയാള്‍ക്കഭിമുഖമായി ഇരുന്നിരുന്ന വധുവിന്‍റെ അമ്മാവന്‍റെ കൈകളില്‍ അയാളുടെ കൈകള്‍ ചേര്‍ത്തു വെച്ച് പുരോഹിതന്‍ ചൊല്ലിക്കൊടുത്ത വാചകങ്ങള്‍ അമ്മാവന്‍ അയാളുടെ മുഖത്തു നോക്കി ഒരുവിട്ടു.

‘പരേതനായ മൂസാ എന്നിവരുടെ മകള്‍ മുനീറയെ, എനിക്ക് നല്‍കപ്പെട്ട വക്കാലത്ത് പ്രകാരം ------ പവന്‍ മഹറിനു പകരമായി നിങ്ങള്‍ക്ക് ഹലാലായ ഭാര്യയായി ഇണയാക്കി പൊരുത്തപ്പെട്ടു തന്നിരിക്കുന്നു’

‘പരേതനായ മൂസ എന്നിവരുടെ മകള്‍ മുനീറയെ ------ പവന്‍ മഹറിനു പകരമായി ഇഷ്ടെപ്പെട്ട്, ഹലാലായ ഭാര്യയായി പൊരുത്തപ്പെട്ട് സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്നു’.... പുരോഹിതന്‍ പറഞ്ഞു കൊടുത്ത വരികള്‍ ഉള്ളിന്‍റെയുള്ളില്‍ തട്ടി അയാളേറ്റു പറഞ്ഞു..

വിവാഹ രജിസ്റ്ററില്‍ ഒപ്പിടലും, മഹര്‍ കൈമാറലും കഴിഞ്ഞ് പ്രാര്‍ത്ഥനയോടു കൂടി ഏറ്റവും പ്രാധാനപ്പെട്ട നിക്കാഹ് എന്ന ചടങ്ങ് കഴിഞ്ഞു.

എല്ലാവരും തെക്കേ ഭാഗത്ത് തയ്യാറാക്കിയിരുന്ന പന്തലിലേക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കാനായി നീങ്ങി. ആകാംക്ഷയും ജിജ്ഞാസയും ആശങ്കകളും... തുടങ്ങി യാതൊന്നും തന്നെ സാധാരണ കഴിക്കുന്ന ഭക്ഷണത്തിന്‍റെ അളവിനെ ബാധിക്കാതിരിക്കാന്‍ അയാള്‍ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിച്ചു... സ്വന്തം കല്യാണമാണെന്ന് കരുതി മസിലു പിടിക്കാനും നിന്നില്ല.

വധുവിന്‍റെ രണ്ട് അനിയന്മാരെ അയാളുടെ കൂടെ വരുവാനായി നിറുത്തിയിട്ട്, നിക്കാഹില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍ വന്ന പെണ്‍വീട്ടുകാര്‍ തിരിച്ചു പോയി. കുറച്ചു സമയത്തിനകം എല്ലാവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞ് അയാളും പരിവാരങ്ങളും പെണ്‍വീട്ടിലേക്ക് പോവാന്‍ തയ്യാറായി. പക്ഷെ, ധാരണാപിശക് കാരണം ഏര്‍പ്പാടാക്കിയ വണ്ടികള്‍ എത്താന്‍ വൈകിയത് കാരണം ഒന്നൊന്നര മണിക്കൂറുകളോളം വൈകിയാണ് അവര്‍ക്കിറങ്ങാനായത്.

മുപ്പത് കിലോമീറ്ററോളം ദൂരമുള്ള പൊന്നാനി ലക്ഷ്യമാക്കി എല്ലാ വണ്ടികളും നീങ്ങി...

തലേ ദിവസം ഫോണ്‍ വെക്കുമ്പോള്‍ പ്രതിശ്രുത വധുവിനോട് അയാള്‍ എത്തുമെന്ന പറഞ്ഞിരുന്ന രണ്ടി മണി കഴിഞ്ഞിട്ടിപ്പോള്‍ രണ്ട് മണിക്കൂറുകളോളം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കൂട്ടുകാരുടെ സൊറ പറച്ചിലും കേട്ട് അയാള്‍, വധൂഗൃഹത്തില്‍ നിന്നും അയച്ച വണ്ടിയിലിരിക്കുന്നു. അയാളിരിക്കുന്ന വണ്ടിയുടെ തൊട്ടുമുന്നിലായി മണവാളനേയും മണവാട്ടിയേയും കൊണ്ടുവരാനായി അലങ്കരിച്ച, അയാളുടെ കസിന്‍റെ വാഹനം നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

നാഷണല്‍ ഹൈവേ പതിനേഴിലൂടെ വാഹനവ്യൂഹം മുന്നേറുന്നു. റോഡരികിലെ ഒരു വീട്ടില്‍ മറ്റൊരു വിവാഹം നടക്കുന്നാതിനാല്‍ ആളുകള്‍ നിരത്തിലുണ്ട്. പെട്ടെന്നാണ് ഒരു വരന് കാണാവുന്ന ഏറ്റവും നല്ല കാഴ്ച അയാള്‍ കാണുന്നത്. തൊട്ടുമുന്നില്‍ ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്ന, അയാളേയും വധുവിനേയും കൊണ്ടുവരാന്‍ നിശ്ചയിച്ചിരുന്ന കാറിന് മുന്നിലൂടെ ഒരു പതിനേഴ് - പതിനെട്ട് പ്രായമുള്ള ഒരു പെണ്‍കുട്ടി ക്രോസ്സ് ചെയ്തതും ആ കാര്‍ തട്ടി ആ കുട്ടി മുകളിലേക്ക് പൊങ്ങിവീണതും എല്ലാം ഒരുമിച്ച് കഴിഞ്ഞു!

അയാള്‍ തരിച്ചിരുന്നു പോയി!!!

പലരും ഇറങ്ങേണ്ട എന്ന് നിര്‍ബ്ബന്ധിച്ചെങ്കിലും അയാള്‍ക്ക് അടങ്ങിയിരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല... പക്ഷേ അപ്പോഴേക്കും ആ കുട്ടിയേയും കയറ്റി കസിന്‍‍ തന്നെ വണ്ടി ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് വിട്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടതെന്നറിയാത്ത അവസ്ഥ... ‘ചെവിയിലൂടെ ചോര വരുന്നുണ്ട്’ എന്നരോ പറയുന്നത് കേട്ടപ്പോള്‍ തന്നെ അപകടത്തിന്‍റെ ഗൌരവ്വം അയാള്‍ക്ക് മനസ്സിലായിരുന്നു.

എന്നും ഓര്‍ത്തു വെക്കേണ്ട മനോഹരമായ ദിവസം ഒരു ജീവന്‍ പൊലിയുന്നത് കാണേണ്ടുന്ന അവസ്ഥയിലായല്ലോ... അയാള്‍ക്ക് സങ്കടം അടക്കാനാവുമായിരുന്നില്ല. ‘ആ കുട്ടിയുടെ ജീവനൊരാപത്തും വരുത്തല്ലേ‘... അയാളുള്ളുരുകി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു.

എല്ലാവരും സമാധാനിപ്പിച്ച് അയാളെയും കൊണ്ട് വധൂഗൃഹത്തിലേക്കുള്ള യാത്ര തുടര്‍ന്നു.

പൊന്നാനിയിലെത്തി... വധൂഗൃഹത്തിലേക്ക് കയറാതെ ഇനിയും എത്താനുള്ളവരെ കാത്തുനില്‍ക്കുമ്പോള്‍ അറിഞ്ഞു... ആ കുട്ടിക്ക് അത്രയ്ക്കും സാരമായ പരിക്കൊന്നുമില്ല. ചെവിയുടെ അരിക് പൊട്ടിയാണ് ചോര വന്നത്, അല്ലാതെ ചെവിയില്‍ നിന്നുമല്ല.

എല്ലാവരും ദൈവത്തിന് സ്തുതി പറഞ്ഞു...

ഈ അപകട വിവരങ്ങളൊന്നുമറിയാതെ വരാമെന്ന് പറഞ്ഞ സമയവും കഴിഞ്ഞെത്താത്ത അയാളേയും കാത്ത് കാത്തിരുന്ന പുതുമണവാട്ടി ഓറഞ്ച് നിറമുള്ള കല്യാണസാരിയുമണിഞ്ഞ് പന്തലിലേക്ക് ആനയിക്കപ്പെട്ടു.

വധൂഗൃഹത്തിലെ ചടങ്ങുകള്‍ ആരംഭിച്ചു.

മാലയും ബൊക്കയും കൈമാറല്‍!

വധൂവരന്മാരെ പരസ്പരം പാലു കുടിപ്പിക്കല്‍!

പഴം തീറ്റിക്കല്‍...! അയാള്‍ കടിച്ച പഴത്തില്‍ നിന്നും ഒരു കക്ഷണം കടിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ വധുവിനോട് അടുത്തിരുന്ന അയാളുടെ കൂട്ടുകാര്‍ കളിയായി പറഞ്ഞു... ‘ഇവന്‍ അഞ്ചാറു ദിവസമായി പല്ലു തേച്ചിട്ട്...’ അതോടെ പിന്‍വലിഞ്ഞ വധു പഴത്തിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോള്‍ അയാളുടെ പല്ലിന്‍റെ അടയാളം കൂടെ കണ്ടപ്പോള്‍ ആ ഉദ്ദ്യമത്തില്‍ നിന്നും പൂര്‍ണ്ണമായും പിന്‍മാറി.

അവിടുത്തെ ചടങ്ങുകള്‍ക്ക് ശേഷം എല്ലാവരും കൂടെ വരന്‍റെ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു.

കാറില്‍ പിന്‍സീറ്റിലിരിക്കുന്നവരുടെ കളിയാക്കലുകളും കേട്ട് വധുവും വരനും മുന്‍സീറ്റില്‍ അടുത്തടുത്തിരുന്ന് യാത്ര തുടര്‍ന്നു.

അയാളുടെ വീട്ടിലെത്തിയ വധുവിനെ അയാളുടെ ഉമ്മ, ആറ് ആണ്‍മക്കള്‍ക്ക് ശേഷം കിട്ടിയ മകളായി സ്വീകരിച്ച് വീട്ടിനുള്ളിലേക്കാനയിച്ചു.

അപ്പോഴേക്കും കസിന്‍‍ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ നിന്നും തിരിച്ചെത്തിയിരുന്നു... അപകടത്തില്‍ പെട്ട കുട്ടിക്ക് വളരെ നിസ്സാരമായ പരിക്കേ
ഉള്ളൂവെന്നും നാളെ തന്നെ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ നിന്നും പോവാമെന്നും അറിയിച്ചു.

വീണ്ടും ചടങ്ങുകള്‍!

എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് വരനും വധുവും... എല്ലാവരോടും യാത്ര ചോദിച്ച്, വധുവിന്‍റെ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു... വധുവിന്‍റെ വീട്ടിലാണ് ആദ്യരാത്രി.

മാറിയിടാനായി കൊണ്ടുവന്ന ചെരുപ്പിന്‍റെ ബോക്സ് തുറന്ന അയാള്‍ ചമ്മി... അതില്‍ നിറയെ കുഞ്ഞു ചെരിപ്പുകള്‍ നിറച്ചുവെച്ച് പുതുമണവാളനുള്ള പാരയ്ക്ക് ഉത്ഘാടനം കുറിച്ചിരിക്കുന്നു അവിടെയുള്ളവര്‍.

‘... ഇത് (കുഞ്ഞുചെരിപ്പുകള്‍) മുന്‍കൂറായി കരുതി വെച്ചതാണ്’ എന്ന് പറഞ്ഞ് അയാള്‍ ചമ്മലൊളിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.

‘ഇനിയും പാരകള്‍ വരാം... ജാഗ്രതൈ...’ അയാള്‍ സ്വയം ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചു.

വിഭവ സമൃദ്ധമായ അത്താഴവിരുന്നിനിരുന്നപ്പോള്‍ തന്നെ പലഹാരങ്ങളും മറ്റ് ഭക്ഷണവിഭവങ്ങളും സ്പൂണ്‍ കൊണ്ട് ചികഞ്ഞു നോക്കിയായിരുന്നു കഴിച്ചത്. ഇനിയും പറ്റിക്കപ്പെടരുതല്ലോ... തന്‍റെ മുന്നില്‍ വെള്ളം നിറച്ചു വെച്ചിരുന്ന ഗ്ലാസ്സ് എടുക്കാതെ മറ്റൊരു ഗ്ലാസ്സ് എടുക്കണമെന്നും അയാള്‍ കരുതിയിരുന്നു. പക്ഷേ ‘വരനു വരാന്‍‘ വെച്ചത് വഴിയില്‍ തങ്ങില്ലല്ലോ!

സംസാരത്തിലിടക്ക് വെള്ളം കുടിക്കാനായി ഗ്ലാസ്സ് എടുത്തപ്പോള്‍ മുന്‍കരുതലുകളെല്ലാം അയാള്‍ മറന്നു... വായില്‍ വെച്ചപ്പോള്‍ തന്നെ അയാള്‍ക്ക് മനസ്സിലായില്‍ ഇതിലും നല്ലത് കടല്‍വെള്ളം നേരിട്ട് മുക്കികുടിക്കലായിരുന്നു എന്ന്. ഭയങ്കരമായ ഉപ്പുവെള്ളം... പക്ഷെ, പെട്ടുപോയി... ചമ്മി പിന്മാറാന്‍ അയാള്‍ തയ്യാറല്ലായിരുന്നു. കണ്ണും ചിമ്മി ആ ‘കടല്‍ വെള്ളം’ അയാല്‍ ഒറ്റവലിക്കകത്താക്കി... ചിറിയും തുടച്ച് പറഞ്ഞു...

‘ഇത്തിരി നാരങ്ങ കൂടെ പിഴിയായിരുന്നു...’

എല്ലാവരുടേയും കൂട്ടച്ചിരികള്‍ക്കിടയിലും വധുവിന്‍റെ മുഖത്ത്, അയാളെ ഉപ്പുവെള്ളം കുടിപ്പിച്ചതിലുള്ള വിഷമം അയാള്‍ കണ്ടു.

നിത്യവും മൂന്നു നാലു മണിക്കൂര്‍ പ്രതിശ്രുധ വരനുമായി ഫോണില്‍ കത്തി വെക്കുമ്പോള്‍ ‘കല്യാണത്തിന് മുന്‍പ് ഇത്രയും സംസാരിച്ച നിങ്ങളെ രാത്രി എളുപ്പമൊന്നും കിടക്കാന്‍ വിടില്ല’ എന്ന താക്കീത് വധു ഒരു തമാശയായേ കരുതിയിരുന്നുള്ളൂ. പക്ഷെ അവരത് പ്രാവര്‍ത്തികമാക്കി കാണിച്ചു.

പന്ത്രണ്ട് മണി വരെ വരനെ പുറത്ത് പിടിച്ചിരുത്തി കത്തി വെച്ച് അളിയന്മാരും മറ്റുള്ളവരും ‘പകരം’ വീട്ടി.

അവസാനം പെറ്റുമ്മാടെ (വെല്ലിമ്മ) സഹായത്തോടെ അവിടെ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ട് വധുവിന്‍റെ വരവും പ്രതീക്ഷിച്ച് ‘ശ്രീനിവാസനെ’ പോലെ എന്തു പറയണം എങ്ങിനെ തുടങ്ങണം എന്ന് കരുതി കട്ടിലില്‍ കിടക്കുമ്പോള്‍ അയാള്‍ കേട്ടു ‘ഠേ’... എന്തോ പൊട്ടിയ പോലൊരു ശബ്ദം. ഇതെന്ത് എന്നു കരുതി ഒന്ന് തിരിഞ്ഞപ്പോള്‍ ദേ പിന്നേം കേള്‍ക്കുന്നു ‘ഠേ’.

‘ഇതെന്താ പഹയന്മാര്‍ ആദ്യരാത്രിയില്‍ പൊട്ടിയ കട്ടിലാണോ ഇട്ടിരിക്കുന്നത്’... എന്നു കരുതി ഒന്നു കൂടേ നീങ്ങിയപ്പോള്‍ പിന്നേം കേട്ടു ആ പൊട്ടുന്ന ശബ്ധം. അപ്പോള്‍ അയാള്‍ക്ക് മനസ്സിലായി... ഇത് മറ്റെന്തൊ ഒരു പാരയാണെന്ന്. കട്ടിലില്‍ നിന്നെണീറ്റ് കിടക്ക പൊക്കി നോക്കിയപ്പോള്‍ അയാള്‍ അന്തം വിട്ടു. അയ്യപ്പങ്കാവിലെ ഉത്സവത്തിന് കാണുന്നത്രയും ബലൂണുകള്‍ ബെഡ്ഡിനടിയില്‍ വെച്ചിരിക്കുന്നു. ‘ബലൂണ്‍ കിടക്ക’യ്ക്ക് മുകളില്‍ കിടക്കയിട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് വേണമെങ്കില്‍ പറയാം.

അയാളതെല്ലാം കൂടിയെടുത്ത് കയ്യിലൊതുങ്ങാവുന്നതെല്ലാം കയ്യിലൊതുക്കി വാതില്‍ തുറന്ന് പുറത്തേക്കൊരേറ് കൊടുത്തു. അതുവരെ പറ്റിയ എല്ലാ അമളികളില്‍ നിന്നും ഉണ്ടായ അത്യാവശ്യം തരക്കേടില്ലാത്ത ദേഷ്യവും അയാളറിയാതെ തന്നെ മുഖത്ത് വന്നിരുന്നു... എല്ലാവരും അയാളുടെ ദേഷ്യം വന്ന മുഖം ശരിക്കും കണ്ടു. ഇനിയും പാരകള്‍ വെയ്ക്കാനുള്ള പദ്ധതികള്‍ അതോടെ അവര്‍ അവസാനിപ്പിച്ചു.

കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വധു പാലുമായി മണിയറയിലേക്ക് കടന്നു വരുന്നത് അയാള്‍ കണ്ടു...

- ശുഭം -

അതെ, രണ്ടായിരത്തി രണ്ട് ജനുവരി പതിമൂന്നിനായിരുന്നു എന്‍റേയും മുനീറാടേയും വിവാഹം... സ്നേഹിച്ചും ഇണങ്ങിയും പിണങ്ങിയും ഇന്നേക്ക് അഞ്ച് വര്‍ഷങ്ങള്‍ പിന്നിടുന്നു. വിവാഹദിനത്തിലെ ഓര്‍മ്മയില്‍ തങ്ങിനില്‍ക്കുന്ന ചിലത് ചുമ്മാ ഇവിടെ കുറിച്ചു വെച്ചു.


* * * *
ഈ കത്തിയും വായിച്ച് ബോറഡിച്ചവരോടും ഒന്നേ പറയാനുള്ളു - സോറി!