ഹനുമാന്‍...

ദൂരയാത്ര എനിക്കെന്നും ഹരമായിരുന്നു, ആ ഒരു ഹരത്തിന്‍റെ ആഫ്റ്ററിഫക്ട് തന്നെയായിരുന്നു എന്‍റെ നാട്ടില്‍ നിന്നും അത്യാവശ്യം ദൂരമുള്ള എറണാകുളത്ത് നിന്നേ പെണ്ണു കെട്ടൂ എന്ന തീരുമാനത്തിലെത്താന്‍ കൌമാരപ്രായത്തിലെന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്.

ഒന്നു തീരുമാനിച്ചാല്‍ അതിന്‍റെ നേരെ ഓപ്പോസിറ്റ് പ്രവര്‍ത്തിച്ചു കാണിക്കണം എന്ന് നിര്‍ബ്ബന്ധമുള്ളതിനാല്‍ കെട്ടിയത് നേരേ വടക്കോട്ട് പോയി പൊന്നാനിയില്‍ നിന്ന്.

എന്തായാലും മൂന്നു വര്‍ഷത്തോളം ട്രാവല്‍ ഏജന്‍സിയില്‍ ജോലി ചെയ്തതുകൊണ്ട് എറണാകുളം യാത്ര അത്യാവശ്യം എഞ്ചോയ് ചെയ്യാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അന്നൊക്കെ മിക്ക ദിവസങ്ങളിലും എറണാകുളം പോവേണ്ടിവരുമായിരുന്നു.

ടിക്കറ്റ്, പാസ്പോര്‍ട്ട് കളക്ഷനുകളൊക്കെ വൈകുന്നേരമായതു കൊണ്ട്, രാവിലത്തെ ജോലികളും അത്യാവശ്യം വായില്‍ നോട്ടവുമൊക്കെ കഴിഞ്ഞാലും പിന്നേയും സമയം ശേഷിക്കുന്നതിനാല്‍ ഉച്ചസമയത്ത് രവിപുരത്തുള്ള ദീപാ സര്‍ക്കിളില്‍ നിന്നും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ‘മനസ്സിലാവുന്നത്’ കാണും എന്ന പ്രതീക്ഷയില്‍ ഇംഗ്ലീഷ് സിനിമകള്‍ കണ്ടും, മലയാള സിനിമകള്‍ റിലീസാവുന്ന അന്നന്നു തന്നെ കണ്ടും എറണാകുളം യാത്രകള്‍ ഒരു വിധം സുരഭിലമായി മുന്നോട്ട് പോയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു.

എന്തായാലും മറൈന്‍ ഡ്രൈവില്‍ പണ്ടുണ്ടായിരുന്ന മേനക തിയേറ്ററില്‍ നിന്നും തുളസീ ദാസിന്‍റെ ‘കുണുക്കിട്ട കോഴി’ കണ്ടതോടെ, ആരുടേയെങ്കിലും അഭിപ്രായമറിയാതെ റിലീസ് ആവുന്നന്നു തന്നെ പടങ്ങള്‍ ചാടിക്കയറി കാണുന്നത് നിറുത്തി... അത്രയ്ക്ക് കേമായിരുന്നു ആ പടം.

എറണാകുളത്തു നിന്നും തിരിച്ച്, രാത്രികാലങ്ങളില്‍ വീടണയേണ്ട എനിക്കിറങ്ങാന്‍ പാകത്തില്‍ കുന്നംകുളം വഴി വരികയാണെങ്കില്‍ അഞ്ഞൂര്‍ സെന്‍റര്‍, നമ്പീശന്‍പടി, അഞ്ഞൂര്‍ റോഡ് എന്നീ മൂന്നു ബസ്സ്റ്റോപ്പുകളും ഗുരുവായൂര്‍ വഴി വരികയാണെങ്കില്‍ മാളിയേക്കല്‍പടി, അഞ്ഞൂര്‍ റോഡ് എന്നീ രണ്ട് സ്റ്റോപ്പുകളുമുണ്ട്.

ഇതിലെന്‍റെ ഫസ്റ്റ് ചോയ്സുകള്‍ അഞ്ഞൂര്‍ സെന്‍ററോ അല്ലെങ്കില്‍ മാളിയേക്കല്‍ പടിയോ ആണ്.

അഞ്ഞൂര്‍ ഷാപ്പില്‍ നിന്നും വീശലൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് പാട്ടും പാടി മടങ്ങുന്ന ആരുടേയെങ്കിലും അജ്ഞാത കൂട്ട് ഉണ്ടാകും എന്ന ധൈര്യം, അതൊറ്റ കാരണം കൊണ്ടാണ് അഞ്ഞൂര്‍ സെന്‍റര്‍ ഞാന്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്നത്. ഇടയ്ക്ക് ലവന്മാര്‍ എവിടേയെങ്കിലും സൈഡായി എന്നെ ചതിക്കാറുണ്ടെങ്കിലും അകലെയെവിടേയോ വീണുകിടക്കുന്നൊരുത്തന്‍റെ ധൈര്യത്തില്‍, അത്യാവശ്യം തിരിഞ്ഞു നോക്കിയും ഞെട്ടിയും ഞാന്‍ കൂടണയും.

നമ്പീശന്‍പടി ഭാഗത്തോ അല്ലെങ്കില്‍ അഞ്ഞൂര്‍ റോഡ് ഭാഗത്തോ ഉള്ളയത്രയും പട്ടികള്‍ ഇല്ലെന്നുള്ളതും, ഉള്ളവ തന്നെ, പട്ടിയെ കണ്ടാലുണ്ടാവുന്ന ഞെട്ടലില്‍ നമ്മില്‍ നിന്നും ഉത്ഭവിക്കുന്ന ‘എന്‍റുമ്മോ!’ എന്ന ആര്‍ത്തനാദം കേട്ടാല്‍ തന്നെ സ്കൂട്ടാവുന്ന ടൈപ്പുകളുമായിരുന്നു എന്നതുമാണ് , മാളിയേക്കല്‍പടിയെ എനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടതാക്കിയത്.

പക്ഷെ ഇവിടെ വേറെ ഒന്നു രണ്ട് പ്രശ്നങ്ങളുണ്ട്. പണ്ടത്തെ ആഴമേറിയൊരു തോട് നികത്തിയുണ്ടാക്കിയ റോഡിന്‍റെ കാടുപിടിച്ചു കിടക്കുന്ന ചില ഭാഗങ്ങളില്‍ ഉഗ്രസര്‍പ്പങ്ങള്‍ വിഹരിക്കുന്നുണ്ടെന്നാണ് ജനസംസാരം. അതും അല്ലറചില്ലറയൊന്നുമല്ല... പാമ്പുകള്‍ക്കിടിയില്‍ ഭിഷ്വഗരന്മാരും ക്ഷുരകന്മാരും ഇല്ലാതിരുന്നതിനാല്‍ കുരയ്ക്കുന്ന ടൈപ്പ് മുതല്‍ താടിയുള്ള ഇനം വരേയുണ്ട്.

മറ്റൊന്ന്, തൊട്ടപ്പുറത്തുള്ള അയ്യപ്പക്ഷേത്രത്തിനടുത്തുള്ള മരോട്ടിമരത്തിന്‍റെ കൊമ്പു കുലുക്കുന്ന ഹനുമാനേട്ടനും കരിമ്പനയില്‍ വിലസുന്ന യക്ഷ്യേട്ത്തിയും വഴിയെങ്ങാനം തെറ്റി റോഡിലേക്കിറങ്ങുമെന്നുള്ള അജ്ഞാത ഭീഷണിയും നിലനില്‍ക്കുന്നുണ്ട്. രണ്ടു പേരും അക്കാലം വരേയും അനോണികളായി തന്നെ തുടര്‍ന്നിരുന്നത് കൊണ്ട്, അത്രയ്ക്കങ്ങട്ട് കാര്യമാക്കാറില്ല.

അന്നും ഒരു പ്രസ്തുത ഇ.കെ.എം. യാത്ര കഴിഞ്ഞു മടങ്ങുകയായിരുന്നു... ഇറങ്ങിയത് മാളിയേക്കല്‍പടിയിലും. ഉച്ചയ്ക്ക്, എറണാകുളം പള്ളിമുക്കിലെ തട്ട് കടയില്‍ നിന്നും കിട്ടുന്ന തൈര് വടയുടെ അപാര രുചി കാരണം കപ്പാസിറ്റിയില്‍ കവിഞ്ഞ എണ്ണം അടിച്ചു കയറ്റിയതിനാലോ എന്തോ, വയറിനകത്തൊരു സുനാമി രൂപം കൊള്ളുകയും അത് തീരങ്ങളിലേക്ക് ആഞ്ഞു വീശും എന്ന ഘട്ടത്തിലെത്തുകയും ചെയ്തതു.

എങ്ങിനേയും വീടെത്തുക എന്ന ലക്ഷയ്ത്തോടെ ആഞ്ഞു നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയ ഞാന്‍, മനസ്സിന്‍റെ വേഗതയില്‍ കാലുകള്‍ ചലിപ്പിച്ചാലുണ്ടാകാവുന്ന ‘ദുരവസ്ഥ’യോര്‍ത്ത് ആ ഉദ്യമത്തില്‍ നിന്നും പിന്‍മാറി.

സാധാരണ, ഇരുട്ടിന്‍റെ മറവില്‍ ആരും കാണില്ലെന്ന ഉറപ്പിന്മേല്‍ ലാലേട്ടനെ പോലെ ഇടതു തോള്‍ ചരിച്ച് പിടിച്ച് ‘മനസ്സില്‍ കുറ്റബോധം തോന്നിത്തുടങ്ങിയാല്‍ പിന്നെ ചെയ്യുന്നതെല്ലാം യാദൃശ്ചികമായിരിക്കും...’ എന്നുരുവിട്ടും സുരേഷ് ഗോപിയെ പോലെ ഇടതു കൈയാല്‍ വലതു കയ്യിന്‍റെ മുട്ടിലടിച്ച് ‘യു ജസ്റ്റ് റിമെംബര്‍ ദാറ്റും’ മുഴക്കി നടന്നിരുന്ന എനിക്ക് ആ അവസരത്തില്‍ ചാന്തുപൊട്ടിലെ ദിലീപിനെ പോലെ നടക്കാനേ കഴിഞ്ഞുള്ളൂ.

എല്ലാറ്റിനും ഒരു പരിധിയുണ്ടല്ലോ... കണ്ട്രോള്‍ പരിധി ഭേദിക്കുമെന്ന ഘട്ടത്തില്‍ റോഡിനോളം വരില്ലല്ലോ റോഡരിക് എന്ന തത്വപ്രകാരം, പ്രസ്തുത കര്‍മ്മം നിര്‍വ്വഹിക്കുന്നതിനായി അത്യാവശ്യം കാടുപിടിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന റോഡരികിലേക്ക് ഉപവിഷ്ടനായി.

പെട്ടെന്നാണൊരു വെളുത്ത രൂപം അടുത്തു വന്നെത്തിയത്. ഞെട്ടലോടെ ചാടിയെഴുന്നേറ്റ എന്നില്‍ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞിരുന്ന വികാരം പൂര്‍വ്വസ്ഥിതി പ്രാപിക്കയുണ്ടായി.

‘ആരാ...ത്...’ അത്യാവശ്യം വിറയാര്‍ന്ന സ്വരത്തിലായിരുന്നു ചോദ്യം.

നാട്ടിലെ ഛോട്ടാ നേതാവ് ‘ലീഡര്‍‘ ഗോപിയേട്ടനായിരുന്നു അത്... ശബ്ദം കൊണ്ട് എനിക്കാളെ മനസ്സിലായെങ്കിലും ഞെട്ടലിന്‍റെ ഇഫക്ടൊടുങ്ങാത്തതിനാല്‍ എനിക്കങ്ങേരോട് മറുപടി പറയാനായില്ല.

പിന്നീട് ഞാന്‍ കേള്‍ക്കുന്നത്...

‘ഹെന്‍റമ്മേ...’ എന്ന ആര്‍ത്തനാദവും അതിനകമ്പടിയായി ഒരോട്ടത്തിന്‍റെ ശബ്ദവുമുമായിരുന്നു.

വീട്ടിലെത്തി... ഗോപിയേട്ടനെ കണ്ട് ഞെട്ടിയ വകയില്‍ റീഷെഡ്യൂള്‍ ചെയ്ത ടാസ്ക് പൂര്‍ത്തിയാക്കി, പിറ്റേന്ന് കല്യാണം നടക്കുന്ന അപ്പുറത്തെ വീട്ടിലേക്ക് സഹായിക്കാനെന്ന വ്യാജേന തലേ ദിവസവും ഫുഡ്ഡടി അവരുടെ പറ്റിലാക്കാനായി നീങ്ങി.

അവിടെയെത്തിയ ഞാന്‍ കേള്‍ക്കുന്നത് ഗോപിയേട്ടന്‍ വഴിയില്‍ വെച്ച് ഹനുമാനെ കണ്ടു പേടിച്ച കഥയായിരുന്നു!

അപ്പുറത്ത്, പേടിയാല്‍... ഇട്ടിരിക്കുന്ന ഖദറിനേക്കാളും വിളറിവെളുത്ത ഗോപിയേട്ടന്‍ താന്‍ കണ്ട കാര്യം വൈകിയെത്തിയവര്‍ക്കായി വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. സാദാ സൈസിലുള്ള ഒരു രൂപത്തെ കണ്ട് പേടിച്ചു എന്നു പറയുന്നത് മോശമല്ലേ എന്നു കരുതിയിട്ടാവണം ഗോപിയേട്ടന്‍, അന്ന് ആറടിക്ക് പണത്തൂക്കം കുറവുണ്ടായിരുന്ന എന്നെ എട്ടുപത്തടിയോളം പൊക്കമുള്ളവനും, കരടി നെയ്യ് പുരട്ടിയിട്ടുപോലും പുതുമഴക്ക് മുളച്ച പുല്ലു പോലെ മുഖത്ത് ഏഴെട്ട് രോമവും ഉണ്ടായിരുന്ന എന്നെ താടിയുള്ളവനും, ഉപ്പാടെ പേരും വീട്ടുപേരും മാത്രം വാലായിട്ടുണ്ടായിരുന്ന എന്നെ നീണ്ട വാലുള്ളവനുമായ ഹനുമാനായി ചിത്രീകരിച്ചത്.

എല്ലാം കേട്ട് ചിരിക്കാന്‍ പോലുമാവാതെ ഒതുങ്ങി നിക്കാനേ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞുള്ളൂ.

പോകുമ്പോള്‍ ഒരുപദേശവും തരാന്‍ മറന്നില്ല ഗോപിയേട്ടന്‍...

‘നീയ് നേരം വൈക്യൊക്കെ വരണതല്ലേ... എന്തായാലും രാത്രീല് ആ വഴിനി വരണ്ടാട്ടോ...’