ഇരുമ്പഴികള്‍

കട്ടപിടിച്ച ഇരുട്ടില്‍ കമ്പിയഴികളില്‍ മുഖമമര്‍ത്തി കുറേ നേരം നിന്നു...
കുറേ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നു...
ആലോചിച്ചിട്ട് ഒരെത്തും പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല!

വിശപ്പ് അതിന്‍റെ കാഠിന്യാവസ്ഥയിലെത്തിയപ്പോള്‍ രണ്ടാമതൊന്നാലോചിക്കാന്‍ നിന്നില്ല എന്നതാണ് സത്യം.
തേങ്ങയെങ്കില്‍ തേങ്ങ, വിശപ്പടക്കാനുള്ള വകയായല്ലോ എന്നു കരുതിയാണ് അങ്ങിനെ ചെയ്തത്.
പക്ഷെ പിടിക്കപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞു... ഇനി വരുന്നതനുഭവിക്കുക തന്നെ!

വിശപ്പ്, അതെല്ലാവര്‍ക്കും സഹിക്കവയ്യാത്തത് തന്നെയായിരിക്കുമല്ലേ!
അതു കൊണ്ട് തന്നേയല്ലേ അതിനുള്ള വകയുണ്ടാക്കാന്‍ എന്തു ചെയ്യാന്‍ പോലും ചിലരെങ്കിലും മടിക്കാത്തത്.
ആരൊക്കെയോ നടന്ന് വരുന്ന ശബ്ദമാണ് ചിന്തകളില്‍ നിന്നുണര്‍ത്തിയത്.
നേരം വെളുത്തിരിക്കുന്നു.
എങ്ങിനെയെങ്കിലുമൊന്ന് രക്ഷപ്പെടാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കില്‍... മനസ്സുരുകി പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു.
പക്ഷെ, എങ്ങിനെ!

‘തൊറക്ക്... കൊറേ കാലായി ഇവന്‍ രക്ഷപ്പെടാന്‍ തൊടങ്ങീട്ട്...’
ദൈവമേ, ഹെഡ് കുട്ടന്‍ പിള്ളയുടെ ശബ്ദമാണ് കേള്‍ക്കുന്നത്... കൂടെയാരോ ഉണ്ട്.
‘സൂക്ഷിച്ച്, അവന്‍ ചെലപ്പോ ഓടിക്കളയും...’
‘തൊറക്കെന്നേയ്... അവന്‍ ഓടണത് ഞാനൊന്ന് കാണട്ടെ...’
അവര്‍ കൊളുത്ത് തുറന്നതും സര്‍വ്വശക്തിയുമെടുത്ത് കുതിച്ചു... അവര്‍‍ക്കിടയിലൂടെ...

രക്ഷപ്പെട്ട ആശ്വാസത്തോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍...

ഹെഡ് കുട്ടന്‍പിള്ള ഒരു വളിച്ച ചിരിയോടെ അകത്തേക്ക് കയറുന്നത് കണ്ടു.

പിറകില്‍ നിന്ന് കുട്ടന്‍ പിള്ളയുടെ ഭാര്യ കൊച്ചമ്മിണിയുടെ വാക്കുകള്‍ ഉയര്‍ന്ന് കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു...

‘ഒരെല്യേ കൊല്ലാമ്പറ്റാത്ത ഇങ്ങേരെന്തൂട്ട് പോലീസാണപ്പാ...’