ഫ്രീ ലിഫ്റ്റും മുഖമൂടിമുക്കും

ഫ്രീ ലിഫ്റ്റ് എനിക്കൊരു ദൌര്‍ബല്യമായിത്തുടങ്ങിയത് വടക്കേക്കാടുള്ള ടെക്സ്റ്റയില്‍ ഷോപ്പില്‍ ജോലിക്ക് നില്‍ക്കുന്ന സമയത്തായിരുന്നു.

ബസ്സ് കിട്ടാതെ വലഞ്ഞ ഒരു ദിവസം, അന്നായിരുന്നു ഒരു ബൈക്കുകാരനു മുന്നില്‍ ആദ്യമായി ഇത്തിരി വൈക്ലബ്ബ്യത്തോടെ കൈ നീട്ടേണ്ടി വന്നത് (ഇനി ഈ പോസ്റ്റില്‍ ഒരിടത്തും വൈക്ലബ്ബ്യം എന്ന വാക്ക് ആവര്‍ത്തിക്കുന്നതല്ല... പിന്നെ അതുണ്ടായിട്ടില്ല). ആ നല്ല മനുഷ്യന്‍ എന്നെ ലക്ഷ്യസ്ഥാനം വരെ എത്തിക്കുകയും ചെയ്തു. പക്ഷെ സത്യത്തില്‍ അയാള്‍ അതിലെ പോകുന്ന മറ്റ് ബൈക്ക് യാത്രക്കാര്‍ക്ക് ഒരു പാര നിര്‍മ്മിക്കുകയായിരുന്നു!

കുറഞ്ഞ കാലം കൊണ്ടു തന്നെ ‘മുഖമൂടിമുക്ക്‘ വഴി രാവിലെ പോകുന്ന പല ബൈക്ക് യാത്രക്കാരും എന്‍റെ ‘ഗഡി’കളായിക്കഴിഞ്ഞു.

ജോലി കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ച് വരുന്നത് രാത്രിയായതിനാല്‍ ലിഫ്റ്റ് പിടുത്തം നടക്കാറില്ല. എങ്കിലും എന്‍റെ മുതലാളിയോടും മറ്റ് കൂട്ടുകാരോടും കത്തി വെക്കാന്‍ വേണ്ടി കടയിലെത്തുന്ന എന്‍റെ അയല്‍ ഗ്രാമക്കാരനായ ഒരു സുഹൃത്ത് വരുന്ന ദിവസങ്ങളില്‍ ഞാന്‍ അവന്‍റെ ബൈക്കിലാണ് തിരിച്ച് പോവാറ്. അല്ലാത്ത ദിവസങ്ങളില്‍ 7:30 നുള്ള ബസ്സില്‍ പോവാറുള്ള ഞാന്‍ അവന്‍ വരുന്ന ദിവസങ്ങളില്‍ പത്ത് മണിയൊക്കെ കഴിഞ്ഞാവും പോവുക. പരസ്പരമുള്ള തോട്ടിയിടലും കളിയാക്കലും തന്നെയാണ് കത്തിവെപ്പിലെ മുഖ്യ അജണ്ട.

എന്തായാലും അന്നത്തെ ദിവസം മുഖ്യ ഇര എന്നെ ബൈക്കില്‍ മുഖമൂടിമുക്ക് വരെ കൊണ്ട് വിടാറുള്ള ബൈക്കുകാരന്‍ സുഹൃത്തായിരുന്നു. സാധാരണ പോലെ ഞാനും കളിയാക്കുന്നതിലെ എന്‍റെ റോള്‍ നന്നായി നിര്‍വ്വഹിച്ചിരുന്നു. ഷോപ്പെല്ലാം പൂട്ടി ഞങ്ങള്‍ പോന്നു. മുഖമൂടിമുക്കിന് തൊട്ട് മുമ്പാണ് അവന്‍റെ വീടെങ്കിലും മുഖമൂടിമുക്ക് വരെ അവനെന്നെ കൊണ്ടുവിടാറുണ്ട്.

പക്ഷെ, അന്ന് അവന്‍ യാതൊരു ദയാദാക്ഷീണ്യവും ഇല്ലതെ എന്നെ അവന്‍റെ വീടിനടുത്ത് ഇറക്കി വിട്ടു. കളിയാക്കലിലെ എന്‍റെ റോളാണ് ഇങ്ങിനെ ഒരു തീരുമാനത്തിന് അവനെ പ്രേരിപ്പിച്ചതെന്ന് എനിക്ക് പെട്ടെന്ന് കത്തി. അവന്‍ എന്നെ അവിടെ ഇറക്കി വിട്ടതിനേക്കാളും എന്നെ ഞെട്ടിച്ചത് ഇനിയെനിക്ക് കടന്നു പോകേണ്ട ‘മുഖമൂടിമുക്കി‘നെ കുറിച്ചോര്‍ത്തപ്പോഴാണ്!

ഇന്ന് പലരും അഞ്ഞൂര്‍ റോഡ് എന്ന് വിളിക്കുന്ന ‘മുഖമൂടിമുക്കി‘ന് ആ പേര് വന്നതിന്‍റെ കാരണം ആ പേരില്‍ തന്നെയുണ്ട്. ഇവിടെ ഒരു കാലത്ത് മുഖമൂടികളുടെ ആക്രമണം നടന്നിരുന്നുവത്രേ. ആ സംഘത്തിലെ ചിലര്‍ ഇപ്പോഴും ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ട് എന്ന് കുട്ടിക്കാലത്ത് പറഞ്ഞ് കേട്ടിരുന്നു. കച്ചവടമെല്ലാം കഴിഞ്ഞ് മടങ്ങുന്നവരെ പതിയിരുന്നാക്രമിച്ചിരുന്ന മുഖമൂടികളെ പറ്റി വല്ലിമ്മ പറഞ്ഞ് കേട്ടിട്ടുണ്ട്.

പക്ഷെ ഈ മുഖമൂടികളെല്ലാം ചരിത്രത്തിലേക്ക് മറഞ്ഞിട്ടും മുഖമൂടിമുക്കിലെ ഭീതിതമായ അന്തരീക്ഷം മാറിയിട്ടില്ല. മുഖമൂടിമുക്കില്‍ നിന്നും പടിഞ്ഞാറോട്ട് പോകുന്ന റോഡിന് വടക്ക് വശത്ത് ഉയര്‍ന്ന് നില്‍ക്കുന്ന കടലായി മനയും കാട് പിടിച്ച് കിടക്കുന്ന അതിന്‍റെ പരിസരവും പിന്നെ ഈ പരിസരത്തെ കറക്കക്കാരായ യക്ഷി, ഗന്ധര്‍വ്വന്‍, ഒടിയന്‍, പൊട്ടി (വഴി തെറ്റിക്കുന്ന ഒരിനമാണത്രേ), ചാത്തന്‍ ... അച്ചുതണ്ട് ശക്തികളും. പിന്നെ ആവേശം മൂത്ത് ‍കെട്ടിത്തൂങ്ങിയ ചിലരുടെ കിടപ്പാടം നഷ്ടപ്പെട്ട ആത്മാക്കളുടെ വിഹാര രംഗവും.

പോരാത്തതിന് തൂങ്ങിച്ചാവുന്നവരുടെ ആശാകേന്ദ്രവും അതില്‍ വിജയിച്ചവരുടെ ആവാസ കേന്ദ്രവുമായ പഴയ പോസ്റ്റോഫീസ് കെട്ടിടം... , എത്ര നന്നാക്കിയാലും എന്നും കുണ്ടും കുഴിയുമായി കിടക്കുന്ന റോഡും... പണ്ട് കാലത്ത് മുഖമൂടികളുടെ ആക്രമണത്തിന് വിധേയരായവരുടെ ശാപമാണത്രേ റോഡിന്‍റെ ആ ഭാഗം ഇപ്പോഴും ഇങ്ങനെ കുണ്ടും കുഴിയും നിറഞ്ഞ് കിടക്കാന്‍ കാരണം പോലും - ആ റോഡില്‍ വെച്ചല്ലേ അവര്‍ ആക്രമിക്കപ്പെട്ടത് - ശാപം കിട്ടേണ്ട റോഡ് തന്നെ. എല്ലാം കൂടെ ആ പരിസരം ഏറ്റുമാനൂര്‍ ശിവകുമാറിന്‍റെ നോവലിലെ അന്തരീക്ഷത്തിനോടടുത്ത് വരും..

ഈ ഭാഗത്ത് കൂടെയാണ് ഇനി എനിക്ക് കടന്ന് പോവേണ്ടത്. എങ്ങിനെയെങ്കിലും അവന്‍റെ കാല് പിടിച്ച്. ‘എടാ ഒന്നവിടം വരെ വിട്ടു താടാ... പറഞ്ഞതെല്ലാം ക്ഷമീ... ‘ എന്നൊക്കെ പറയണമെന്നുമുണ്ട്. അങ്ങിനെ പറയുന്നതിലൊന്നും ഒരു കുഴപ്പവും ഞാന്‍ കാണുന്നില്ല. പക്ഷെ എനിക്ക് പേടി കാരണമാണ് അത് എന്നവനറിയുന്നത് എനിക്ക് അംഗീകരിക്കാന്‍ മനസ്സ് വരുന്നില്ല. അവസാനം രണ്ടും കൽപ്പിച്ച് അവന്‍റെ ബൈക്കില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി നടന്നു.

സമയം രാത്രി പത്ത് മണി ആണെങ്കിലും എനിക്കത് നട്ടപ്പാതിര പോലെ തോന്നിച്ചു. മനപ്പറമ്പിലെ ഇലഞ്ഞിമരം പൂത്തുലഞ്ഞ മണം... ചീവീടുകളുടെ കാറല്‍... പറന്നുയരുന്ന വവ്വാലുകളുടെ ചിറകടി ശബ്ദം... മറന്ന് കിടന്നിരുന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനകളും സ്ത്രോത്രങ്ങളും ഞാനറിയാതെ തന്നെ എന്‍റെ ചുണ്ടുകളില്‍ നിന്നും വിലാപസമാനമായി ഉതിര്‍ന്ന് കൊണ്ടിരുന്നു. ഇടം വലം പിറക് വശങ്ങളിലേക്ക് തിരിഞ്ഞ് നോക്കി ആഞ്ഞ് നടന്നു - മേൽപ്പറഞ്ഞ പോസ്റ്റോഫീസ് വരെ. ഇനിയങ്ങോട്ട് നീങ്ങാന്‍ മനസ്സ് കുതിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും എന്‍റെ കാലുകള്‍ക്ക് ആ ആവേശമൊന്നുമില്ല. ദൈവമേ... ഇപ്പോ എന്നെ ഒരു പട്ടി കടിക്കാനോടിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ന് ആഗ്രഹിച്ച നിമിഷങ്ങള്‍!

ഒരു മനുഷ്യജീവി പരിസരത്തെങ്ങുമില്ല... ഉണ്ടായാലും കാണാന്‍ പറ്റാത്തത്രയും ഇരുട്ടും. ഭയാനകമായ അന്തരീക്ഷം... മുകളില്‍ പറഞ്ഞ അച്ചുതണ്ട് ശക്തികളൊന്നും തന്നെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടണമെന്നില്ല, ആ സമയത്ത് ഉണങ്ങിയ ഒരു തെങ്ങിന്‍പട്ട വീണാല്‍ പോലും ദുര്‍മരണമടഞ്ഞ് അവിടെ വിലസുന്നവരുടെ ക്ലബ്ബില്‍ ഞാനും മെമ്പറാകും.

അപ്പോള്‍ ഞാനൊരു ഇരമ്പല്‍ കേട്ടു!

പടിഞ്ഞാറ് ഭാഗത്ത് നിന്നും വരുന്നൊരു വാഹനമാണത്. അതിന്‍റെ വെളിച്ചവും അടുത്തടുത്ത് വന്നു - അതൊരു ലോറിയായിരുന്നു. എന്‍റെ വിറയാര്‍ന്ന പ്രാര്‍ത്ഥനകള്‍ ഗുണം കണ്ടു. ആ വെളിച്ചത്തില്‍ നടന്നു തുടങ്ങിയ എന്നേയും കടന്ന് അത് പോയപ്പോഴാണ് ഞെട്ടലോടെ ഞാനോര്‍ത്തത് ഈ വെളിച്ചം കൂടെ പോയിക്കഴിഞ്ഞാല്‍...!

പിന്നെ ഒന്നും ആലോചിക്കാന്‍ നിന്നില്ല... ലോറിയുടെ പിറകെ ഞാനോടി... നൂറ് മീറ്ററില്‍ പങ്കെടുക്കുന്നവന്‍റെ കുതിപ്പോടെ, അതിനാവാത്തവന്‍റെ കിതപ്പോടെ.

റോഡിലെ കുണ്ടുകള്‍ ലോറിയുടെ വേഗത കുറപ്പിച്ചു...

കാള്‍ലൂയീസും ബെന്‍ജോണ്‍സനും കണക്കേ ലോറിയും ഞാനും ഫിനിഷിംഗ് ലൈന്‍ കടന്നു... ലോറി കിഴക്കോട്ടുള്ള റോഡിലേക്കും ഞാന്‍ തെക്കോട്ടുള്ള റോഡിലേക്കും തിരിഞ്ഞു...

മുഖമൂടിമുക്കിലെ കുണ്ടും കുഴിയും നിറഞ്ഞ റോഡിനോടെനിക്ക് ആദ്യമായി ഇഷ്ടം തോന്നി...

ലിഫ്റ്റ്പിടുത്തം ഉപേക്ഷിച്ചില്ലെങ്കിലും ലിഫ്റ്റ് തരുന്നവനെ കളിയാക്കില്ല എന്നൊരുറച്ച തീരുമാനം ലിഫ്റ്റ്പിടുത്തത്തിന്‍റെ ബാലപാഠങ്ങള്‍ പഠിച്ച മുഖമൂടിമുക്കില്‍ വെച്ച് തന്നെ ഞാന്‍ എടുത്തു.

എങ്കിലും ഇടയ്ക്കൊക്കെ ഇപ്പോഴും ആഗ്രഹിക്കാറുണ്ട്, എന്നെങ്കിലും അവനൊരു ലിഫ്റ്റ് കൊടുക്കണമെന്നും എന്നിട്ട് മുഖമൂടിമുക്കില്‍ ഇറക്കി വിടണമെന്നും!