അറിയാതെ പൊഴിയുന്ന പൂക്കള്‍

അറിയാതെ പൊഴിയുന്ന പൂക്കള്‍

‘മോനെണീറ്റോ’ ഉമ്മ വാതിലില്‍ ചെറുതായി തട്ടി വിളിച്ചു.

അയാള്‍ വാച്ചെടുത്തു നോക്കി. സമയം പത്ത് മണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. രണ്ടു മൂന്നു ദിവസത്തെ ഉറക്കമിളക്കലും പിന്നെ യാത്രയുടെ ക്ഷീണവും കൂടെയായപ്പോള്‍ നേരം വെളുത്തത് അറിഞ്ഞില്ല. അലാറത്തിന്‍റെ മണിയൊച്ചയില്ലാതെ സ്വന്തം വീടിന്‍റെ സുരക്ഷിതത്വത്തില്‍ മതിമറന്ന് ഉറങ്ങിപ്പോയി.

വാതില്‍ തുറന്ന് പുറത്ത് വന്നപ്പോള്‍ ചായയും കൊണ്ടുമ്മ മുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്നു. തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകളില്‍ ഉമ്മാടെ വാത്സല്യം കവിഞ്ഞൊഴുകുന്നത് അയാള്‍ക്ക് കാണാമായിരുന്നു. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം മകനെ മനംകുളിര്‍ക്കേ കാണുകയായിരുന്നു ഉമ്മ. ഉമ്മയെ ചേര്‍ത്തു നിറുത്തിയപ്പോള്‍ താരാട്ടിന്‍റെ ഈണമയാളില്‍ പെയ്തിറങ്ങി. അപ്പുറത്ത് കസേരയിലിരിക്കുന്ന ഉപ്പ പത്രവായന നിറുത്തി ഇത് കണ്ട് നിര്‍വൃതിയടയുന്നത് അയാള്‍ കണ്ടു.

‘പല്ല് തേക്കാണ്ട് ചായ കുടിക്കണ സ്വഭാവൊന്നും പഠിച്ചിട്ടില്ലെന്‍റുമ്മോ’
ചായക്കപ്പ് ഉമ്മാടേന്ന് വാങ്ങി തിണ്ണയില്‍ വെച്ചുകൊണ്ടയാള്‍ ഉപ്പാടെ കസേരയുടെ അടുത്ത് തറയിലിരുന്നു. ഉപ്പാടെയും ഉമ്മാടേയും മുഖങ്ങളിലേക്കായാള്‍ മാറി മാറി കൌതുകത്തോടെ നോക്കി. അവര്‍ക്കിടയില്‍ മൌനം വാചാലമാവുന്നത് അയാളറിഞ്ഞു. ഇതെല്ലാം നഷ്ടപ്പെടുത്തി ഇത്രയും വര്‍ഷങ്ങള്‍ തനിക്കെങ്ങിനെ പിടിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ സാധിച്ചു. അയാളത്ഭുതപ്പെട്ടു.

‘ന്നാ... മോന് ചെന്ന് കുളിച്ച് വാ... ഉമ്മ വെള്ളം ചൂടാക്കി വെച്ചിട്ടുണ്ട്’.
‘എന്തിനാ ചൂടാക്ക്യേത്, ഞാന്‍ പടിഞ്ഞാറേലെ കുളത്തീന്ന് കുളിച്ചോളാം’ അയാള്‍ പറഞ്ഞു.
‘നല്ല കാര്യായി, ഇപ്പോ കന്നാലീനെ കുളിപ്പിക്കാനല്ലാണ്ട് ആരും അതിലെറങ്ങാറില്ല’ ഉപ്പ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. പക്ഷെ, ഉമ്മാടെ കൈകളില്‍ കിടന്ന് നീന്തല്‍ പഠിച്ച കുളത്തിന്‍റെ അവസ്ഥ കേട്ട് അയാള്‍ക്ക് ചിരിക്കാനായില്ല.

‘മോനെന്താ രാവിലെ കഴിക്കാറ്‘ മകന്‍റെ രുചിക്കൊത്ത് ഒരുക്കാന്‍ ‍പറ്റില്ലേ എന്ന ആവലാതി ഉമ്മാക്ക് അയാള്‍ക്ക് ചിരിവന്നു. ‘ന്‍റുമ്മാ... ങ്ങള് പണ്ട് ഉണ്ടാക്കിയിരുന്നതൊക്കെ തന്നെ മതി’ അത് കേട്ടുമ്മാക്ക് സമാധാനമായി. കുളിയെല്ലാം കഴിഞ്ഞ് ഡ്രസ്സ് മാറുമ്പോള്‍ ഉപ്പ പറഞ്ഞു. ‘വല്ലിമ്മാടെ അടുത്ത് പോയിട്ട് മതി വേറെങ്ങെട്ടും’. വല്ലിമ്മാടെ ഓര്‍മ്മകള്‍ അയാളുടെ കണ്ണുകളെ ഈറനണിയിച്ചു.

നേരെ അയല്പക്കത്തേക്ക് നടന്നു... അവനെണീറ്റോ ആവോ! ഇന്നലെ തന്നെയും കൂട്ടി എയര്‍പോര്‍ട്ടില്‍ നിന്നും വരുമ്പോള്‍ ഒത്തിരി വൈകിയിരുന്നല്ലോ. അയാളുടെ ധാരണ തെറ്റിയില്ല. പുതപ്പ് വലിച്ചെടുത്തപ്പോള്‍ അവന്‍ പറഞ്ഞു ‘നിന്‍റെ പഴേ സ്വഭാവൊന്നും മാറീട്ടില്ലെടാ...’ അതൊരു കോമ്പ്ലിമെന്‍റായി തോന്നി അയാള്‍ക്ക്.

‘വേഗം കുളിച്ച് റെഡ്യാവ്വ്’
‘എങ്ങട്ടാ രാവിലെന്നെ’
‘വല്ലിമ്മാടെ കബറിങ്ങല് പോണം’

കുളിച്ച് റെഡിയായി അവന്‍ ബൈക്കിന്നടുത്തേക്ക് നീങ്ങി.
‘വണ്ട്യൊന്നും വേണ്ടെടാ... തോട്ട് വക്കീക്കൂടെ നടന്നാ പോരേ’
‘ആ വഴിയൊക്കെ ഇപ്പോണ്ടോന്നെന്നേ അറില്ല... ഞാന്‍ ബൈക്കിലാ പള്ളീ പോവാറ്’
‘നമുക്കെന്തായാലും നടക്കാം’

അമ്പലകുളത്തിന്‍റെ അരികിലൂടെയുള്ള വരമ്പിന്‍റെ വീതി നന്നേ കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. തെന്നി വീഴാതെ നടക്കാനിത്തിരി പാട് പെട്ടു. പണ്ട് മതില്‍കൊമ്പ് ചാടി തിമിര്‍ത്ത് കുളിച്ചിരുന്ന അമ്പലകുളത്തിന്‍റെ കടവിലെ ബോര്‍ഡ് കണ്ട് അയാളിലൊരു നെടുവീര്‍പ്പുയര്‍ന്നു. ചെണ്ടമേളവും കതിനയൊച്ചകളും പീപ്പിവിളികളും വളകിലുക്കങ്ങളും കൊണ്ട് മുഖരിതമായിരുന്നു അയാളുടെ മനസ്സപ്പോള്‍.

തോട്ട് വക്കിലെ വഴി പുല്ലും തൊട്ടാവാടിയും കൊണ്ട് നിറഞ്ഞിരുന്നു. ചാഞ്ഞ് കിടന്നിരുന്ന പനച്ചോത്തിന്‍റെ മുള്ളുകള്‍ ഷര്‍ട്ടില്‍ പിടിച്ച് വലിച്ചത് കുശലമന്വേഷിക്കാന്‍ ആയിരുന്നോ! ചപ്പും ചവറും നിറഞ്ഞ വഴിയിലൂടെ കൊണ്ട് വന്നതിന്‍റെ അതൃപ്തി കൂട്ടുകാരന്‍ മറച്ചു വെച്ചില്ല.

‘ഈ ഗള്‍ഫീന്ന് വരുന്നോരുടേ ഓരോ വട്ട്’ ചിരിച്ചു കൊണ്ടവന്‍ പറഞ്ഞു.
‘കൊറച്ച് കാലം നാട് വിട്ട് നിക്ക്, അപ്പോ അറിയാം ഈ വട്ടെന്താന്ന്’.

പഴകി ദ്രവിച്ച മുട്ടിപ്പാലത്തിലൂടെ ഒരുവിധത്തിലാണ് അക്കരെ കടന്നത്. ഇതിലേ വരേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്ന് തോന്നിപ്പോയി. ‘ഇപ്പോ മത്യായില്ലേ’ എന്നൊരു ഭാവം കൂട്ടുകാരന്‍റെ മുഖത്ത്.

പഞ്ചായത്ത് റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ എതിരെ വന്ന രൂപത്തില്‍ അയാളുടെ കണ്ണുടക്കി. മുഷിഞ്ഞ വേഷം, പാറിക്കിടക്കുന്ന ചെമ്പന്മുടി, ക്ഷൌരം ചെയ്യാത്ത മുഖത്തിലാണ്ടുപോയ കണ്ണുകള്‍, കഴുത്തിലും തിരികി വെച്ച ഷര്‍ട്ടിന്‍റെ കയ്യിന്ന് താഴേയും കറുത്ത ചരടില്‍ കെട്ടിയ ഏലസ്സുകള്‍. അടുത്തെത്തിയപ്പോല്‍ ആ രൂപം നിന്നു. വരണ്ട ചുണ്ടിലൊരു ചിരി വരുത്തി, പരുക്കന്‍ ശബ്ദത്തില്‍ ചോദിച്ചു...

‘ഒരു പത്തുറുപ്പ്യ വേണം’

എന്ത് ചെയ്യണമെന്ന ചോദ്യഭാവേന അയാള്‍‍ കൂട്ടുകാരനെ നോക്കി. ‘കൊടുക്കേണ്ട’ എന്നര്‍ത്ഥത്തില്‍ അവന്‍ കണ്ണിറുക്കി. ആ രൂപത്തെ കടന്ന് പോരുമ്പോള്‍ പിന്നില്‍ നിന്നും വ്യക്തമാവാത്ത ചില പിറു പിറുക്കലുകള്‍ പിന്തുടരുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

‘നിനക്കവനെ മനസ്സിലായോ’ അയാളുടെ മനസ്സ് വായിച്ചിട്ടെന്ന പോലെ കൂട്ടുകാരന്‍ ചോദിച്ചു.
‘ശരിക്കും മനസ്സിലായില്ല... ന്നാലും മൊഖപരിചയം തോന്നണ്ട്’
‘നിനക്കുപോലും അവനെ മനസ്സിലായില്ലേ!’ കൂട്ടുകാരന്‍റെ മുഖത്ത് സഹതാപം.
‘നമ്മടെ ശ്രീക്കുട്ടനെ നീയോര്‍ക്കുന്നോ’
‘നാണ്യേട്ത്തീടെ മോന്‍...!’ അയാള്‍ അത്ഭുതം കൂറി.

എന്തേ അവനേപ്പറ്റി താനിതുവരെ ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല. തങ്ങളുടെ ഉറ്റസുഹൃത്തായിരുന്ന ശ്രീക്കുട്ടനെയെന്തേ താന്‍ മറന്നു പോയേ! ഒരേ മനസ്സുപോലെ കഴിഞ്ഞിരുന്ന മൂന്നുപേര്‍... എന്നിട്ടും!

‘അതെ, അവനെന്തിനാപ്പോ കാശ് ചോദിച്ചതെന്ന് മനസ്സിലായാ’
കൂട്ടുകാരന്‍റെ ചോദ്യമയാളെ ചിന്തകളില്‍ നിന്നുണര്‍ത്തി... ഇല്ലെന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ അയാള്‍ തലയാട്ടി.

‘കഞ്ചാവ് വേടിക്കാന്‍...’

അയാളാകെ തരിച്ചു പോയി. തങ്കളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട കളിക്കൂട്ടുകാരന്‍! അവനാണാ പോയതെന്ന് എങ്ങിനെ വിശ്വസിക്കും. അല്ലെങ്കിലൊരു ബീഡിപോലും വലിക്കാതിരുന്ന അവന്‍ കഞ്ചാവിനാണ് കാശ് ചോദിച്ചതെന്ന് എങ്ങിനെ മനസ്സിനെ വിശ്വസിപ്പിക്കും. എല്ലാവര്‍ക്കും പ്രിയപ്പെട്ടവനായിരുന്നു ശ്രീക്കുട്ടന്‍. അവന്‍റെ ഏറ്റവും അടുത്ത കൂട്ടുകാര്‍ തങ്ങള്‍ രണ്ടുപേരുമായിരുന്നു. എന്തിനും ഏതിനും ഒന്നിച്ച് ആയിരുന്നെങ്കിലും, തങ്ങള്‍ രണ്ട് പേരുടേയും വില്ലത്തരങ്ങള്‍ക്ക് മനസ്സില്ലാ മനസ്സോട് കൂടിയാണ് ശ്രീക്കുട്ടന്‍ കൂട്ട് നില്‍ക്കാറ്. പിടിക്കപ്പെടുന്ന ഘട്ടങ്ങളില്‍ അവന്‍റെ പേര് പറയാതെ തങ്ങളും അവനോട് നീതിപുലര്‍ത്തിയിരുന്നു.

ചെറുപ്പത്തിലേ അച്ഛന്‍ നഷ്ടപ്പെട്ട അവന്‍റെ കുടുംബം നാണ്യേട്ത്തി കൂലിപ്പണിയെടുത്താണ് പുലര്‍ത്തിയിരുന്നത്. പഠിപ്പിനിടയിലും കിട്ടുന്ന ചില്ലറ പണികളെടുത്ത് അമ്മക്ക് ഒരു താങ്ങാവാന്‍ അവന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. തങ്ങളുടെയൊക്കെ മാതാപിതാക്കള്‍ ശാസിക്കുമ്പോള്‍ പറയാറുണ്ട് ‘നിങ്ങടെ പോലെ തന്നെല്ലേ ആ നാണീടെ ചെക്കനും, കണ്ട് പഠിക്ക്’. നാട്ടുകാര്‍ക്കെല്ലം അവനെ അത്രയ്ക്കിഷടമായിരുന്നു. പിന്നീട്, സമ്പത്തീക ബുദ്ധിമുട്ടുകള്‍ കാരണം പഠനം തുടരാവാനാവാതെ വന്നപ്പോള്‍ ‘കല്ലൊര’ പഠിക്കാന്‍ പോയി. കുറഞ്ഞ നാളുകള്‍ കൊണ്ട് തന്നെ പണിയില്‍ മിടുക്കനായി. ആ കുടുംബം ശരിക്കും പച്ചപിടിച്ചു.

ഗള്‍ഫിലെത്തിയിട്ടും കത്തുകളിലൂടെ തങ്ങള്‍ക്കിടയിലെ സൌഹൃദം തുടര്‍ന്നുകൊണ്ടിരുന്നു, ശ്രീക്കുട്ടന്‍ ബോംബേക്ക് പോകുന്നത് വരെ. അവിടെ ചെന്നിട്ടും അവനെഴുതിയിരുന്നു... പിന്നീടെപ്പോഴോ അതില്ലാതായി. പക്ഷേ, അവനെ ഇങ്ങിനെ ഒരവസ്ഥയില്‍ കണേണ്ടി വരുമെന്ന് സ്വപ്നേപി അയാള്‍ കരുതിയിരുന്നില്ല.

‘എന്തുപറ്റിയെടാ നമ്മടെ ശ്രീക്കുട്ടന്’

‘ബോംബേയില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്ന കാലത്താണെന്ന് തോന്നുന്നു ബീഡിവലി അവന് ഒരു ശീലമായിത്തീര്‍ന്നത്. ഒരിക്കല്‍ കൂടെ താമസിച്ചിരുന്ന കൂട്ടുകാര്‍ ഒരു രസത്തിന് വേണ്ടി അവനറിയാതെ ബീഡിയില്‍ നിറച്ച കഞ്ചാവായിരുന്നു അവന്‍റെ ജീവിത താളം തെറ്റിച്ചത്. പിന്നീട് അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നെ അവനതാവര്‍ത്തിച്ചു. വളരെ പെട്ടെന്ന് തന്നെ അതിനടിമയായി തീര്‍ന്ന അവന്‍ മയക്കുമരുന്നുകളുടെ ലോകത്തേക്ക് എടുത്തെറിയപ്പെടുകയായിരുന്നു. എങ്ങിനേയോ തെണ്ടിത്തിരിഞ്ഞ് നാട്ടിലെത്തി. ആ പാവം നാണ്യേട്ത്തി പറ്റാവുന്ന വിധത്തിലൊക്കെ ചികിത്സിച്ചു നോക്കി... ഒരു കാര്യവുമുണ്ടായില്ല’.

‘ഇപ്പോ‍ പണിക്കൊന്നും പോക്കില്ല... എവിടെന്നേങ്കിലും എരന്ന് കഞ്ചാവിനുള്ള കാശുണ്ടാക്കും’.

കൂട്ടുകാരന്‍ നിസംഗതയോടെ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചു.

നെടുവീര്‍പ്പോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍, ഒരു മങ്ങിയ രൂപം അകലേക്ക് നടന്നു നീങ്ങുന്നതയാള്‍ നനഞ്ഞ മിഴികള്‍ക്കിടയിലൂടെ കണ്ടു.