കാലം മായ്ക്കാത്ത കുറ്റബോധങ്ങള്‍

നാലു വയസ്സുമുതല്‍ എട്ട് വയസ്സു വരേയുള്ള എന്‍റെ ബാല്യം വെല്ലിപ്പാടേയും വെല്ലിമ്മാടേയും (ഉമ്മയുടെ മാതാപിതാക്കള്‍) കൂടേയായിരുന്നു. ഇന്നും മൂന്നാം പക്കം, ഒരു മിന്നാമിനുങ്ങിന്‍റെ നുറുങ്ങുവട്ടം എന്നീ സിനിമകള്‍ കാണുമ്പോള്‍, എന്‍റെ വല്ലിപ്പയും വല്ലിമ്മയും ഞാനും നിറഞ്ഞ ആ മനോഹരമായ കാലഘട്ടത്തിന്‍റെ ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നിറയ്ക്കും.

എന്‍റെ ഉപ്പാനേക്കാളും ഉമ്മാനെക്കാളും എനിക്ക് സ്നേഹം വെല്ലിപ്പാടും വെല്ലിമ്മാടുമായിരുന്നു.

ഉപ്പ നാട്ടില്‍ സ്ഥിരമാക്കിയപ്പോഴാണ് അത് വരെ ഞാന്‍ പഠിച്ചിരുന്ന സ്കൂളില്‍ നിന്നും ഉപ്പാടെ വീടിനടുത്തുള്ള സ്കൂളിലേക്കെന്നെ മാറ്റിയത്. എന്നെ കൊണ്ടു പോവാന്‍ ഉപ്പ വരുന്നതിന്‍റെ തലേ ദിവസം വെല്ലിപ്പാനെ കെട്ടിപിടിച്ച് കിടന്ന് ‘ഞാന്‍ പോവില്ല, എന്നെ പറഞ്ഞയക്കേണ്ട’ എന്ന് വിതുമ്പിയ എന്നെ ഒന്ന് ചേര്‍ത്ത് പുണരാന്‍ പോലുമാവാതെ നിര്‍വ്വികാരനായി കിടന്ന വെല്ലിപ്പാനെ ഇന്നുമെനിക്കെന്‍റെ കണ്ണില്‍ കാണാം.

പുതിയ ചുറ്റുപാടും കൂട്ടുകാരും, ഞാനതിനോട് വേഗം ഇണങ്ങി ചേര്‍ന്നു.

പിന്നീട് അവിടേക്കുള്ള യാത്രകള്‍ ചില അവധി ദിവസങ്ങളില്‍ മാത്രമായി ചുരുങ്ങി.

ഞാന്‍ പോന്നതിന്‍റെ അടുത്ത വര്‍ഷം വെല്ലിപ്പ ഞങ്ങളെ വിട്ടുപിരിഞ്ഞു. മരണസമയത്തും ‘വെല്ലിപ്പാ’ എന്ന എന്‍റെ വിളിക്ക് ഒരു ‘ഞെരക്കം’ കൊണ്ടുത്തരം നല്‍കി എന്‍റെ വെല്ലിപ്പ.

പിന്നീട് ഹൈസ്കൂള്‍ വിദ്യാഭ്യാസ കാലത്ത് കുറേ കാലം വെല്ലിമ്മാടെ കൂടെ തന്നെ നില്‍ക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

കാലങ്ങള്‍ കടന്ന് പോയി... ഞാന്‍ യുവാവായി... ചെറിയ ഒരു ജോലിയുമായി.

അക്കാലത്ത് വെല്ലിമ്മാനെ കാണാന്‍ ചെന്നാല്‍ ഒരു പഴയ ഫാരക്സിന്‍റെ ടിന്‍ എനിക്കെടുത്ത് തരും വെല്ലിമ്മ. തൊട്ടുമുന്പത്തെ തവണ ഞാന്‍ അവിടെ ചെന്ന് മടങ്ങിയത് മുതല്‍ വല്ലിമ്മാക്ക് കിട്ടിയ പലഹാരങ്ങളില്‍ നിന്നും ഒരോഹരി അതിലെനിക്കായ് മാറ്റി സൂക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ടാവും. ആ ടിന്നിലടച്ച് വെച്ചിരുന്നത് പലഹാരങ്ങളല്ല, അളക്കാനാവാത്ത സ്നേഹമായിരുന്നുവെന്ന് ഇന്ന് ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയുന്നു.

ഞാന്‍ ഗള്‍ഫിലേക്ക് പോവുക എന്നത് എല്ലാവരേക്കാളും കൂടുതല്‍ സ്വപ്നം കണ്ടത്, ആഗ്രഹിച്ചത് വെല്ലിമ്മയായിരുന്നു. അതിങ്ങനെ നീണ്ട് നീണ്ട് പോവുന്നതില്‍ വെല്ലിമ്മാക്ക് ശരിക്കും സങ്കടമുണ്ടായിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം വെല്ലിമ്മാനെ കാണാന്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ വെല്ലിമ്മ എന്നോട് ചോദിച്ചു...

‘അന്‍റേല് പൈസെണ്ടാ... ഒരു മുപ്പതുറുപ്യെടുക്കാന്‍‘

ആദ്യായിട്ടാണ് എന്നോട് വെല്ലിമ്മ പൈസ ചോദിക്കുന്നത്... പക്ഷെ, എന്‍റെ കയ്യിലപ്പോള്‍ മുപ്പത് രൂപ മാത്രേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ... കൂടുതല്‍ കാശുണ്ടായിരുന്നില്ല.

‘ഇല്ല... വെല്ലിമ്മാ എന്‍റേലില്ലല്ലോ’ കൂടുതലൊന്നും ആലോചിക്കാതെ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു.

പിന്നീട് ആഴ്ചകള്‍ കഴിഞ്ഞു. എനിക്ക് വിസിറ്റ് വിസ കയ്യില്‍ കിട്ടിയതായി ഉപ്പ വിളിച്ചറിയിച്ചു. ആ വിവരം പറയാന്‍ വെല്ലിമ്മാടെ അടുത്ത് പോവാന്‍ വിചാരിച്ചിരുന്ന ദിവസം എന്തോ കാരണവശാല്‍ അത് നടന്നില്ല.

പിന്നെ അടുത്ത ദിവസം എനിക്കങ്ങോട്ട് പോവേണ്ടി വന്നത് വെല്ലിമ്മാടെ ‘മയ്യിത്ത്’ കാണാനായിരുന്നു.

എനിക്ക് വിസ കിട്ടിയ വിവരം അറിയാന്‍ ഏറ്റവും കൊതിച്ച ആള്‍ അത് അറിയാതെ പൊയ്ക്കളഞ്ഞു.

എന്നോട് ആദ്യായിട്ട് ഒരു മുപ്പത് രൂപ ചോദിച്ചത് അവസാനത്തെ ചോദ്യം കൂടെയായിരുന്നു എന്ന് ഞാനറിഞ്ഞില്ല.

എനിക്ക് ജോലി കിട്ടിയിട്ടും ശമ്പളം കിട്ടിയിട്ടും ഞാന്‍ ഒന്നും വെല്ലിമ്മാക്ക് കൊടുത്തിരുന്നില്ല, എന്തിനായിരിക്കാം പ്രത്യേകിച്ച് ആവശ്യങ്ങളൊന്നുമില്ലാത്ത വെല്ലിമ്മ കാശ് ചോദിച്ചത്, എന്നതൊക്കെ പിന്നീടാണ് ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചത്.

എനിക്ക് വെല്ലിമ്മാനെ ഒരുപാടൊരുപാടിഷ്ടമായിരുന്നിട്ടും കയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന കാശ് കൊടുക്കാതിരുന്നതും, എനിക്ക് വിസ കിട്ടുമ്പോള്‍ ജീവിച്ചിരുന്ന വെല്ലിമ്മാനെ അതറിയിക്കാന്‍ പറ്റാതെ പോയതും... എല്ലാം സൃഷ്ടാവിന്‍റെ നിശ്ചയങ്ങള്‍ ആയിരിക്കാം, എങ്കിലും ആ കുറ്റബോധങ്ങള്‍ ഇപ്പോഴും ഇടയ്ക്കിടെ വന്ന് നോവിക്കാറുണ്ട്.

ചെയ്യാനാവുന്നതൊന്നും പിന്നീടൊരിക്കലേക്ക് മാറ്റി വെക്കരുത് എന്ന് കരുതുമ്പോഴും, ഇന്നും പലതും പല കാരണങ്ങളാല്‍ പിന്നത്തേക്ക് മാറ്റിവെയ്ക്കപ്പെടുന്നു.